Schop onder mijn kont

Jongensdroom, het Korps Mariniers?
‘Ik was altijd van lang leve de lol. Mijn ouders lieten me mijn eigen gang gaan, terwijl ik eigenlijk een schop onder m’n kont nodig had. Ik hopte van de ene naar de andere school, zonder echt iets af te maken. Op m’n zeventiende werkte ik in een café. Een klant vroeg op een dag wat ik met de rest van mijn leven wilde. Of ik mezelf daar over vijf jaar nog steeds zag werken. Hij vond het Korps Mariniers wel wat voor me. Ik was sportief, bokste veel. Een week later had hij een aanmeldformulier bij zich. Ik had niks te verliezen, vulde het formulier in en stuurde het op.’

En toen de stroomversnelling?
‘Ja joh! Psychologische keuring, medische keuring, sporttesten: alles gehaald. Maar er was één probleem: mijn vooropleiding. De adjudant met wie ik het eindgesprek voerde, wilde een deal met me maken. Hij zei: “Ga die baret halen; haal je ‘m niet, dan ram ik je persoonlijk helemaal in elkaar.” We gaven elkaar een handdruk en vervolgens gaf ik alles wat ik had. Die man in de bar en deze adjudant gaven me precies op het juiste moment die schop onder m’n kont die ik zo nodig had. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.’

Een pittige opleiding…
‘Eerst zes maanden basisopleiding en daarna allerlei trainingen over de hele wereld: in de bergen, in de jungle, parachutespringen. Vervolgens een anti-tankpeloton. Twee jaar gedaan. Toen kwam er binnen het Korps Mariniers een nieuwe eenheid, het Fire Support Team. Daarbinnen werden kleine, specialistische eenheden opgezet. Zo kwam ik in een team van zes man als laser-operator, verantwoordelijk voor het aansturen van gevechtsvliegtuigen en helikopters. Met dat team ben ik uiteindelijk in Afghanistan ingezet.’

Heftig!
‘Je leert er mee om te gaan. Je moet de juiste mindset hebben, want het is natuurlijk geen vakantiereisje. Op mijn eerste patrouille raakten twee Nederlandse militairen zwaargewond. Overal bloed. Je weet niet wat je ziet. En toch bleef ik daar vrij rustig onder. Als het gebeurt, gebeurt het. Je moet een engeltje op je schouder hebben. Zoals die keer dat we een 107 millimeter-granaat vlak achter ons voertuig kregen. Net op tijd eronder kunnen springen. Dat moet je binnen een seconde doen, anders vertel je het niet na.’

Hoe verwerk je zo’n aanslag?
‘We hebben meerdere vuurcontactmomenten gehad. Dat klinkt heftig, maar ik heb er weinig last van gehad. In Afghanistan heb ik zelfs de mooiste tijd van m’n leven gehad. De kameraadschap in mijn team, de verbondenheid: dat is met niks te vergelijken. Je rekent op elkaar,  je mag het niet verkloten. Ik was met mijn 21 jaar de jongste van het team. Heel belangrijke periode geweest voor mijn persoonlijke groei. Ik werkte er met zulke ervaren gasten; daar word je in meegetrokken. Ik had deze periode nodig om verder te komen.’

Je bent niet bij Defensie gebleven…
‘Ik weet nog dat ik in Afghanistan een sergeant-majoor van midden 40 zag stekkeren met z’n rugzak. Dat zag ik mezelf niet doen op die leeftijd. Na deze missie zou ik bovendien bij de Infanterie komen, in een strak keurslijf. Terwijl ik die enorme vrijheid in mijn kleine team gewend was. Zo zag ik mijn verdere groei niet. Ik wilde wel verdieping, maar dan buiten het leger. Zonder continu allerlei procedures te moeten volgen.’

Is dat gelukt?
‘Ik moet een beetje kunnen freewheelen en heb die thrill nodig. Het vormt je. In 2014 heb ik Arcani Intelligence Agency opgezet. Past helemaal bij mij, alles komt hier samen. En ik blijf zoeken naar verdere groei. Zoals met mijn dochteronderneming Arcani TSCM. Doe ik samen met een compagnon, die jaren bij een plaatsingsteam van de overheid heeft gezeten. We gaan op zoek naar verborgen afluisterapparatuur, camera’s en/of GPS-systemen in woningen, boardrooms, kantoorpanden en voertuigen. Wij plaatsen én sporen ook materiaal op voor onze klanten.’