Peter Blangé: thuis in Rotterdam

Klopt dat?

‘Ja, daar is het inderdaad begonnen’, herinnert Blangé zich. ‘Met de eerste signalen over de pensionering van mijn voorganger Hans den Oudendammer. De mensen van Rotterdam Topsport lieten daar zijdelings vallen: Zou dat niet iets voor jou zijn? En met Jan Dirk heb ik toen een tijdje zitten brainstormen over mogelijke kansen voor de organisatie en de stad Rotterdam…’

Wat is nu je vertrekpunt?

‘Ik heb veel vertrouwen in de mensen die nu bij Rotterdam Topsport werken. Een aantal daarvan ken ik al heel lang en goed. Dus ik weet ook al redelijk wat ze allemaal doen en hoe hard er gewerkt wordt. Dag en nacht, in ieder weekend. Dat is ook een topsportgedachte.’

Nee toch?

‘Topsport in het heetst van de strijd, op mondiaal niveau, daar zit je in een heel specifieke context, in een andere CAO, zal ik maar zeggen… 

Zie elke wedstrijd maar als een functioneringsgesprek, live op tv, becommentarieerd door allerlei mensen die vaak geen benul hebben van wat er echt speelt. Dat spreekt voor sommige mensen misschien meer tot de verbeelding, maar voor mij kunnen topprestaties in een heel andere context net zo waardevol zijn.’

Maar er zit ook iets van gezapigheid in de club… 

‘De kracht van Rotterdam Topsport zit voor een groot deel in de continuïteit: capabele, loyale mensen, die er in veel gevallen al heel lang zijn. Mijn ervaring is dat stabiele organisaties, met sterk leiderschap en goede netwerken meestal goed presteren. Dat is bij Rotterdam Topsport zeker aan de orde. Maar een nieuw gezicht brengt ook weer vers elan en nieuwe inzichten met zich mee…’

Maar jij wilt altijd beter, altijd winnen… Dat gaat schuren…

‘Dat valt wel mee hoor. Ze weten vast wel dat de kans dat het met mij saai gaat worden niet erg groot is. Ik ga zeker koesteren wat er goed gaat, maar ik zie ook de uitdaging om met nieuwe ambities aan de bak te gaan…’

Zoals?

‘Rotterdam heeft zich enorm geprofileerd op het gebied van topsportevenementen. Dat gaat heel goed, ook als ik zie wat er allemaal nog aan zit te komen. Maar het streven is om ook weer een aantal serieuze nationale topsporttalentprogramma’s binnen te halen. Eigenlijk moeten we na de Olympische Spelen van 2024 in Parijs kunnen zeggen: We hebben als stad met onze topsportprogramma’s een bijdrage geleverd aan een aantal medailles. Daar houd ik dan ook wel weer van: over een paar jaar gewoon afrekenen.’

En de top van het handbal, volleybal, hockey, damesvoetbal, tafeltennis, basketbal in onze stad?

‘Dat is de laatste jaren, ondanks veel inzet, minder succesvol gebleken. Het fenomeen vereniging staat ter discussie. Veel verenigingen hebben het moeilijk, zeker in de Randstad. De meeste sportbonden hebben te maken met een significante teruggang in het aantal leden. Mensen zoeken meer vrijblijvende, laagdrempelige vormen van sport. Tegelijkertijd is de klassieke organisatiestructuur van de sport in Nederland nog steeds de basis van de prestaties die we als klein land op wereldniveau leveren. Dat is een lastige spagaat.’

Dus?

‘Misschien zit een deel van de toekomst wel in grote omnisport-verenigingen waar je met één lidmaatschap alles kunt doen en je bijvoorbeeld via een app bepaalt wanneer je waaraan meedoet, in teams met steeds wisselende samenstellingen…’

En E-sports?

‘We hebben binnenkort een grote E-sportsconferentie in Ahoy. Daar kunnen we echt niet meer omheen, al sluit het nu nog niet naadloos aan op de ambitie om Rotterdammers meer te laten bewegen. Rotterdam wil voorloper zijn met de ontwikkelingen van E-sports en sportwethouder Sven de Langen ziet het als zijn missie om E-sports en sport meer aan elkaar te verbinden. Door die ambities is Rotterdam door het ministerie van VWS al benoemd tot living lab voor E-sports. Ik kijk wel eens op zenders die FIFA E-sports-wedstrijden uitzenden. Dan zitten er gewoon 10.000 mensen op de tribunes. Het zou mij niet verbazen als over een aantal Olympische Spelen ook E-sports op het programma staan. De tijd verandert…’

We kennen je als een aimabel mens, maar je kunt ook aardig ruzie maken…

‘Nou, ruzie… Als ik het ergens niet mee eens ben, kan ik dat wel laten merken. Ik ben een enorme loyalist, maar wat er gebeurt, moet óf in lijn zijn met mijn gedachtengoed óf er moet heel goed worden beargumenteerd waarom het anders moet. Als dat laatste niet duidelijk is, heb ik inderdaad moeite om er volledig voor te gaan.’

In je nieuwe functie wordt ook diplomatie gevraagd…

‘Ik ben inmiddels 54, met wat meer zelfkennis en levenswijsheid om in zo’n context te kunnen functioneren. Kijk, op het volleybalveld was het heel normaal om binnen tien seconden, vaak onder hoge druk, een serieus probleem op te lossen waar je in een bedrijf misschien een half jaar voor uittrekt. Als je vandaag een pot verliest, moet je gelijk handelen, anders word je morgen weer van het veld getimmerd. Daarmee praat ik mezelf niet goed, en ik weet best wel dat ik het soms wat minder op de spits had kunnen drijven, maar ja, ook die topsportervaringen zijn onderdeel van wie ik ben. En aan het verleden kan ik helaas niets meer veranderen…’

In Barcelona ging je ook terug naar de Olympische hal…

‘Het was uniek wat jullie hadden geregeld. Ik was wel een keer eerder terug geweest in Barcelona, maar toen kon ik die zaal niet in. Een enorme kutzaal overigens, met heel veel vals licht door het transparante dak. Daar word je als volleyballer helemaal kierewiet van. Dat was nog exact hetzelfde. Maar ik vond het heel bijzonder om daar weer op die vloer te staan.’ 

Jullie pakten daar Olympisch zilver…

‘Maar ik heb er mindere herinneringen aan. Nee, niet om de kleur van de medaille, maar gewoon door de manier waarop… Teamspirit is voor mij heel belangrijk. Als die er niet is, verbleekt eigenlijk ook de waarde van wat je met je team bereikt… Het zat gewoon niet goed. Nee, ook niet onder elkaar. Groepsvorming, gemanipuleer. En ik raakte geblesseerd. We waren er eigenlijk al snel klaar mee.’

Je praat erover alsof het gisteren is gebeurd…

‘Het gekke is dat je me heel veel kunt vragen over details in wedstrijden die we hebben verkloot. Dat weet ik meestal nog. De mooie momenten en de grote overwinningen herinner ik me ook wel, maar toch niet zo indringend.… 

Ik betrap mezelf soms ook wel eens op een als-dan-scenario, zo van ja joh, daar ga je weer… Maar het zijn ook de momenten waar ik het meest van heb geleerd. Als je alleen maar wint, word je onvoldoende op de proef gesteld.’

‘Het zou mij niet verbazen als over een aantal Olympische Spelen ook E-sports op het programma staan’
 

Had je het raar gevonden als Rotterdam Topsport een ander had gekozen?

‘Daar heb ik wel serieus rekening mee gehouden. Ik heb geen originele Rotterdamse roots, die liggen meer in het Haagse, het is een gewilde functie die voor het eerst sinds twintig jaar vrijkwam, ik kende de andere kandidaten niet en wist niet precies waar ze naar op zoek waren.’ 

Toch weer gewonnen…

‘Dat competitieve gevoel groeide wel inderdaad. Ik ken mezelf ook qua persoonlijkheid wel een beetje. Als ik ergens voor ga, doe ik het heel graag goed. En ik kan niet zo goed tegen m’n verlies. Dus ergens afgewezen worden… Dat heb ik in m’n leven natuurlijk wel meegemaakt… Ook als speler. Dan val je ergens buiten een selectie of je gaat vroegtijdig uit elkaar… Mijn afscheid als bondscoach van het Nederlands volleybalteam en later van de KNVB; dat zijn wel krasjes op m’n ziel hoor… Maar goed, zo’n hele sollicitatieprocedure is een interessant proces. Als je wint, haha…’

Kan je blij zijn met zo’n overwinning?

‘Ja hoor! Het is toch een hele verantwoordelijkheid die je wordt gegund! We zijn thuis ook een blokje om gegaan om het te vieren…’

Geen twijfel of je het wel kunt?

‘Ik vertrouw op mezelf, de organisatie en de mensen om me heen. We doen het met elkaar. Maar ik laat de twijfel ook wel toe. Altijd gedaan. Ja, ook als speler. Absoluut! Ik heb natuurlijk ook aandachtspunten waarbij ik mezelf op de vingers tik, waarbij het beter is om eerst bij collega’s te rade te gaan dan blind te varen op m’n eigen kennis en ervaring. Maar ik heb wel geleerd dat er een groot gat zit tussen twijfel hebben en twijfel tonen. En beter de verkeerde keuze en later eventueel bijstellen, dan geen keuze maken…’

Heb je een voorbeeld?

‘Jazeker, meerdere… Maar nu we het over topsport hebben, in mijn jonge volleybaljaren speelden we een zogenaamde stotter: de aanvaller dreigt dan te springen, maar wacht als het ware. Als je dat goed doet, gaat het blok van de tegenstander wel omhoog, en speel je zelf een kort balletje dat de aanvaller binnen slaat op het moment dat het blok weer zakt. Dan heb je én een punt én de tegenstander is een beetje vernederd. Maar ík moest dat korte balletje spelen… Dat had ik er zó ingestampt… Dus ik wist precies wat ik moest doen, maar ik víng die bal op het moment van spelen en gooide ‘m daarna op naar de aanvaller… Ik zat er te veel mee in m’n kop, in plaats van dat ik vertrouwde op m’n voorbereiding en het gewoon liet gebeuren… Het leerpunt was: trainen is om te trainen, de wedstrijd is om te doen. Zo heb ik me ook op die sollicitatie voorbereid.’

Je kunt heel open zijn, maar ook heel zakelijk…

‘Ik ben van nature een mensen-mens maar ook van ratio, feiten, onderbouwing. Zo was ik ook als speler en als coach. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om keuzes te maken die echt ergens toe leiden en meetbaar zijn. Zo wil ik met Rotterdam Topsport ook graag naar een volgende fase.’

En thuis?

‘Dat is wel heel anders. Ik heb om de sport nog nooit een traan gelaten, maar om de geboorte van m’n kinderen wel. Sport is heel belangrijk voor me, ik kan er intens van genieten en er ook behoorlijk van over de zeik raken, maar sport is wel sport… Dat is mijn kijk op de wereld. En ik wil mezelf kunnen zijn. Acteren past niet zo goed bij mij.’

We wensen je veel plezier en succes!

‘Ik heb er enorm veel zin in. Rotterdam Topsport bestaat al 30 jaar en daar mag nog wel een aantal decennia bij. Er zijn grote ambities en niemand ziet het als een gespreid bedje. Ook de mensen van Rotterdam Topsport zelf niet… Geef me even de tijd…’

‘Ik heb om de sport nog nooit een traan gelaten, maar om de geboorte van m’n kinderen wel’

Het gesprek met Peter Blangé vindt als vanzelfsprekend plaats in het Bilderberg Parkhotel. ‘Ik ben hier vaak geweest. Als speler en coach behaalde ik de grootste Nederlandse successen in Ahoy. Dan sliepen we met het Nederlands team altijd hier. We voelden ons goed in de rust en de intimiteit van het hotel, terwijl we gelijk midden in de stad stonden als we een beetje afleiding zochten. En het personeel is echt geweldig! Nog steeds! Niets is hier te gek om te vragen!’