Jos Harms van SOS management en beheer rijdt van Noordkaap naar Zuidkaap

Jos Harms begint bij zijn compagnon: Raphael Schafthuizen.
‘We werkten al samen als klant en leverancier, en raakten aan de praat over mijn zakelijke droom. Waarom gaan we het niet gewoon proberen, vroeg hij. Alleen mijn vader was in paniek, over alles wat ik opgaf. Ik had zelf vooral die droom en dacht geen moment aan geld of zekerheid.’
 
De droom
‘Ik houd gewoon van gebouwen. Klinkt dat gek? Als ik in een stad ben, loop ik alleen maar naar boven te kijken. En dan fantaseren over hoe zo’n gebouw wordt gebruikt, wat je er allemaal mee kunt doen. Daarom is Rotterdam ook ideaal voor mij. Alles is nieuw, over alles is nagedacht. Ik was afgelopen weekend in Turijn. Ook mooi, met al die zeventiende-eeuwse gebouwen, maar ja…’

Internationaal
‘Het bedrijf heet SOS management en beheer. Onze business is het totaalbeheer van bedrijfspanden met alle ondersteunende facilitaire diensten, van kantoorgebouwen en scholen tot en met industriële complexen. Zoeken naar de juiste locatie, de inrichting, de koffie, de schoonmaak, enzovoort, en daar het meest optimale facilitaire proces op inrichten, maar steeds vaker ook het logistieke procesmanagement. We werken inmiddels door heel Nederland en in Portugal, Frankrijk, Australië, Nieuw-Zeeland en Qatar.’

20 procent kostenreductie heel normaal
‘Met onze software Optimus screenen wij de gebouwen en installaties van onze relaties, brengen we inzicht en zorgen we dat aan alle verplichtingen wordt voldaan. Deze gegevens koppelen we ook direct aan KPI’s binnen onze database om te zien of alles marktconform is. Hierna stellen we een Plan van Aanpak op met de vervolgstappen. 20 procent kosten¬reductie per locatie is voor ons heel normaal, bij minimaal gelijk blijvende kwaliteit. Dat durf ik best te garanderen.’

Ouderwets schelden en schreeuwen
‘Raphael is een tovenaar. Hij kan snel schakelen en zakelijk ook hard zijn. Ik ben meer een denker, bedenk altijd wel weer iets waardoor het nóg beter kan. Maar je moet op een gegeven moment ook de deal kunnen sluiten. Ja, we hebben onze clashes. Gewoon met ouderwets schreeuwen en schelden. Alles is geoorloofd als het bijdraagt aan de zaak, maar aan het einde kunnen we altijd weer verder.’

Levensgevaarlijk
‘De rit van Noordkaap naar Zuidkaap heb ik met mijn twee beste vrienden gemaakt. We hebben het twee jaar voorbereid. Je gaat van min 20 op de Noordkaap naar plus 40 op de Zuidkaap. 22.500 kilometer. Door levensgevaarlijke gebieden.’
‘En we wilden onderweg ook nog iets bijdragen aan de gebieden waar we doorheen reden. Dus richtten we een stichting op, waarin we uiteindelijk 35.000 euro verzamelden. Acht projecten mee gedaan in vijf landen. Die hebben we onderweg ook allemaal gezien.’

Niemand kon verzaken
‘In het begin hadden we afgesproken dat iedereen juist ging doen waar hij minder goed in was. Maar daarvoor stond er gewoon te veel op het spel. Niemand kon verzaken, ook niet in de voorbereiding. Mijn relatie liep in die periode stuk, maar ook toen moest ik er wel met m’n kop bij blijven.’

‘We hebben er vijf weken over gedaan. Zestien uur per dag in de auto. Een aangepaste Dacia Duster. Van binnen helemaal gestript. Drie stoelen erin. Satellietverbinding. Het eerste stuk in Noorwegen was het twintig uur per etmaal pikdonker. We hadden vijf rustdagen ingepland, maar we hebben er nooit één gebruikt, omdat we bang waren dat we dan aan het einde dagen tekort zouden komen.’

Piraterij
‘Van Noorwegen gingen we eerst naar Spanje, met onderweg tussenstops om bij bedrijven motivatie-clinics te geven over onze trip. Daarna zijn we overgestoken naar Marokko. Dat was allemaal nog goed te doen. Maar op een gegeven moment moet je in Mauritanië het binnenland in. Daar is maar één weg voor. Die staat bekend om zijn piraterij. Dan kom je in Mali. Twee dagen voordat we daar aankwamen, was een Française ontvoerd en vermoord…’
‘De eerste keer dat we een kalasjnikov zagen, was in Mauritanië, in een hoekje van een politiepost. Dat vond ik toen al heel wat. Maar onderweg zijn we later vijftien keer onder schot gehouden. Op een gegeven moment vonden we dat niet eens raar meer. Die beleving wordt totaal anders.’

Doodsbang
‘Eén keer, in Kongo, ben ik wel bang geweest. Daar werden we onder schot gehouden door een vijftienjarig jochie. Midden in de jungle, we konden totaal geen contact met hem maken, je zag alleen maar leegte. Toen had ik wel zoiets van dit kan ook het einde zijn. Uiteindelijk kwamen we er met 20 dollar vanaf…’
 
Vriendschap in de ijskast
 ‘Tsja, wat doet dat met je vriendschap. Eigenlijk zet je die voor twee jaar in de ijskast. Dat is nu herstellende. Normaal afspreken hebben we niet gedaan, terwijl we elkaar in de laatste maanden voor vertrek twee keer per week moesten zien. Maar met totale focus op onze klus!’
‘Ja, de laatste week is er wel gehuild. Dat komt alles eruit. Daarvóór overheerste bij mij de gedachte dat we het ook níet konden halen. En je bent zo compleet gefocust op wat je moet doen. Maar als je dan beseft dat je je droom gaat realiseren. Pfff. Toen ben ik wel vaak stil geweest achterin…’

Geluk in mezelf
 ‘Ja, het heeft wel wat veranderd. Heel veel. Ik denk dat ik…. Zakelijk en privé… Waar sta ik nou eigenlijk voor? Waar wil ik echt achteraan?’
‘Privé… Ja… Hoe moet ik het zeggen… Ik ben niet zo’n familieman. Maar je gaat toch nadenken. Mijn compagnon Raphael heeft me altijd voorgehouden dat familie boven je werk gaat. Maar bij mij was dat andersom. Zo is mijn relatie ook stukgelopen. Ik snap nu beter dat ik dat anders moet doen… Dat ik het geluk in mezelf moet vinden en niet in de volgende uitdaging…’

Franse opdracht voor 1.100 panden
‘Zakelijk… Ik ben twee maanden weg geweest. Dan heb ik zoiets: dat moet dan ook wel wat opleveren aan nieuwe ideeën, nieuwe initiatieven. Een van de uitkomsten is dat we nu in Frankrijk in de race zijn voor een klus van 1.100 panden. Als we dat binnenhalen, weet ik helemaal dat het de moeite waard is geweest.'