HOTELBAAS!

Hij is traditioneel genoeg om zijn gasten te laten proeven van klassieke gastvrijheid, maar ook modern genoeg om de liefde voor zijn vak op jonge mensen over te brengen. Hij heeft meer dan genoeg meegemaakt om het leven te kunnen relativeren, maar is ook gretig genoeg om weer iets te bedenken waardoor het nóg beter gaat. Erik de Wit. Een kerel uit één stuk, wiens Noord-Hollandse accent zich moeiteloos heeft versmolten met zijn Rotterdamse werkomgeving.

Stofwolk in de stad

‘Toen ik hier kwam, in 2005, hing er op vrijdagmiddag een grote stofwolk in de stad van mensen die niet wisten hoe snel ze de stad uit moesten komen. Dat merkten we ook in ons hotel. Dat hielden we in de weekenden draaiende met tien mensen. Nu zijn zaterdag en zondag de drukste dagen van de week. 400 mensen over de vloer. 100 mensen aan het werk. Geweldig wat de stad gedaan heeft, met kunst, cultuur, evenementen, architectuur. Dat mag van mij nog wel even doorgaan!’

Slimmer organiseren

‘Ik ben blij dat we alle vacatures weer hebben ingevuld. Maar we anticiperen ook op de situatie dat het nog heel lang moeilijk blijft om voldoende personeel te krijgen. Dus het komt ook aan op slimmer organiseren. 

Bijvoorbeeld in de keuken. Wij waren gewend om onder andere de soepen en sauzen zelf te maken. Maar nu hebben we afspraken met goede leveranciers om een aantal basisproducten geportioneerd binnen te laten komen. Vroeger lieten we zelf nog wel eens een lammetje of een ree komen, dat we helemaal bewerkten. Net als vis die we vuil binnen lieten komen. Ook omdat we ons vak, ons ambacht mooi vinden. Maar dat is niet meer te betalen én er zijn steeds minder vakmensen die dat kunnen.’

Een zure, klagende hotelbaas? Dat gaat mij niet gebeuren!

Staand vergaderen

‘Er is hier nooit een dag hetzelfde. Zelfs hier kan er ’s nachts altijd nog iemand in zijn blote kont door het hotel lopen. We openen ’s ochtends om 10.00 uur altijd de dag op mijn kantoor. Tien minuten. Staand. Even doornemen wat er gisteren is gebeurd, hoe het in de nacht is verlopen en wat er vandaag op de rol staat. Welke speciale gasten komen er? Hoe vol zitten we? Zitten alle roosters dicht? Voor mij is dat een soort entertainment…’

Verandering naar vrijheid

‘Als je kijkt naar jonge mensen die nu in ons vak stappen, die doen dat anders dan vroeger. Minder uren werken, meer bezig met de balans tussen werk en andere dingen die ze doen, soms met twee of drie banen, doen ze dingen als daytraden met crypto’s ernaast. Dan moet het werk in elk geval leuk zijn. 

Ja, dat vraagt wel iets van een oude hotelbaas, ook in de stijl van leiding geven. Roosters maken we tegenwoordig drie weken van tevoren. Dan kan iedereen het werk afstemmen met zijn of haar andere activiteiten. Dat was vijf jaar geleden ondenkbaar. Ik kon vroeger best wel directief en rechtlijnig zijn. Daar ben ik in veranderd. In de kaders en de basisregels ben ik nog heel duidelijk, maar ik geef veel meer vrijheid in de invulling.’

De kleine dingen die het doen

‘Het zit eigenlijk vaak in kleine dingen. We hebben net een nieuwe gym. Vroeger was die alleen voor hotelgasten. Nu zien we dat die jonge gasten veel meer met hun lichaam en gezondheid bezig zijn. Dus die kunnen daar nu elke dag tussen 10.00 en 18.00 uur terecht.

Ander voorbeeld is onze vertrouwenspersoon. Dat waren altijd mensen met levenservaring, van middelbare leeftijd. Nu meldde zich een vrouw van 22 jaar die dat graag wilde doen. Het blijkt dat jonge mensen, met hun problemen soms toch makkelijker praten met een generatiegenoot. Dus nu hebben we twee gecertificeerde vertrouwenspersonen.’

Verlies en winst in het leven

‘Sowieso ontwikkel je jezelf in de loop der jaren. En als je alles in de basis goed geregeld hebt in je hotel, kan je ook makkelijker loslaten. Daarnaast heb ik twee keer kanker gehad en een zwaar verlies geleden in ons gezin… Dat maakt dat ik scherper onderscheid maak tussen hoofd- en bijzaken. Eén ding heb ik met mezelf afgesproken: ik word nooit een zure, klagende, ontevreden hotelbaas! Dat gaat mij niet gebeuren!’