Harde humor als medicijn

Paul Visser ontvangt zijn gasten in een soort mancave in zijn Barendrechtse kantoorpand. Gastvrij, joviaal, maar ook geharnast door het leven. Ooit begon hij noodgedwongen aan het ondernemerschap. Inmiddels bestaat zijn schoonmaakbedrijf V&W al zeventien jaar. Hij vindt het nog steeds ‘hartstikke leuk’. 

En je zit er nog bovenop…

‘Elke dinsdag rijd ik panden. Ik geloof in sociale controle. Gewoon om te vragen hoe het met mijn mensen gaat. Op het werk en thuis. Ik ben niet de man die met z’n vingers langs de plinten gaat of er nog stof ligt. Dat huur ik in. Alle panden waar we dagelijks schoonmaken, laat ik vier keer per jaar controleren. De uitkomsten bespreek ik met mijn mensen. Ook als ze niet goed zijn, maar dan wel op de basis dat we elkaar kennen en waarderen.’

Vanuit een heel andere achtergrond…

‘Voordat ik in de schoonmaak begon, had ik 24 jaar scheepvaart achter de rug. Een leven met veel reizen, vliegtuigen, luchthavens, beurzen, eten en drinken… Dat was geweldig, zeker in het begin, maar rond mijn 45e ging ik toch denken: is dit het nou?’

‘Toen raakte ik in contact met het bedrijf dat bezig was het schoonmaakbedrijf van Eddy Treijtel over te nemen en iemand zocht die commercieel kon helpen om de samenvoeging van twee bedrijfsculturen in goede banen te leiden. Dat vond ik wel wat…’

En Eddy Treijtel is een grote naam…

‘Ik was in 1970 als kleine jongen met m’n vader bij Feyenoord-Celtic, de Europacupfinale in Milaan. Treijtel speelde die avond niet, maar was wel de vaste keeper van dat legendarisch elftal, met spelers die voor mij grote helden waren. Kan je je voorstellen hoe dat was? Samen met Eddy heel Nederland door om de overdracht van klanten te doen. Dat vond ik héérlijk! En toen de samenwerking in dit bedrijf voor mij niet meer werkte, ben ik voor mezelf begonnen. Dat is nu zeventien jaar geleden.’ 

In een harde business met smalle marges…

‘Dat klopt. Zeker op reguliere contracten, in prijsconcurrentie met anderen, zijn de marges heel klein. Dat betekent kosten laag houden, slim inkopen en een beetje geluk hebben. Maar uit die reguliere contracten komen ook vaak extra activiteiten waar de marges wat breder zijn. En gelukkig bestaat gunning ook nog. Ik investeer in relaties met andere mensen. Niet alleen uit zakelijk oogpunt, maar ik vind dat ook mooi en interessant.’

Toen ik m’n kind zo diep zag gaan… daar werd ik wel nederig van…

En nu?

‘Ik ben 64 en vind het allemaal nog veel te leuk om te stoppen. Met het werk zelf en met alles wat daar omheen zit. Maar ik heb natuurlijk ook fases gehad dat ik het moeilijk vond. Recent met mijn zoon Nick, die een agressieve vorm van kanker kreeg.’

Hoe ging je daarmee om?

‘Ik kom zelf uit een gezin met huislijk geweld, drankmisbruik, een zelfmoord… Dat maakt je ook wel sterker. Maar wat er met m’n eigen kind gebeurde, toen ik ‘m zo diep zag gaan in de zwaarste chemo’s, daar werd ik eerder nederig van…’

En elk nadeel heb z’n voordeel…

‘Ik heb hem voor elke behandeling van zijn huis in Zeist naar het ziekenhuis in Leiden gereden. En daar na een paar dagen weer opgehaald. Ik had voorheen niet een heel hechte band met hem. Hij is een einzelgänger, een creatief, kunstenaar-achtig type. Ik ben heel anders. Maar we zijn in die 26 ritten wel nader tot elkaar gekomen. Ook door onze harde humor. Dan zochten we onderweg stukken van Hans Teeuwen of Theo Maassen op en moesten we toch weer lachen. Terwijl we wisten waar we naar toe reden…’

Het leidde ook tot een golftoernooi…

‘Door corona hebben we ons vijftienjarig bestaan niet kunnen vieren. Dat hebben we in september ingehaald. Dat toernooi hebben we verbonden aan de stichting Eva. Eva is nu zes jaar, maar toen ze twee was werd bij haar het Ewingsarcoom geconstateerd. Dat is de kanker die mijn zoon ook had. Maar Eva had al uitzaaiingen. Haar overlevingskans was 20 procent… Een kindje van twee jaar, een jaar lang met pijn, zware chemo’s, methadon. Maar ze redde het. Haar vader en moeder waren op het toernooi om de cheque in ontvangst te nemen. Hun verhaal… Dat kan ik nog steeds niet horen zonder dat de tranen in m’n ogen staan…’