‘NIEMAND KOMT PER ONGELUK NAAR DE BLOEMENBEEK!’

Raymond Strikker bouwt met De Bloemenbeek aan een Twents monument 

‘Als je in De Lutte zit, moet je zorgen dat je in beweging en in beeld blijft. Mensen komen niet vanzelf naar ons.’ Raymond Strikker, eigenaar van Landhuishotel en Restaurant De Bloemenbeek, weet dat de ligging in het verre, rustgevende en prachtige Twentse heuvelland zowel een voor- als een nadeel is. Dat in beeld blijven lukt uitstekend, onder meer dankzij de Michelinster en de bijzondere uitstraling van zijn landgoedhotel.

Uit het niets

Het landhuishotel staat aan de Beuningerstraat 6 in in het landschappelijke De Lutte. Bij Oldenzaal. Dat is in het uiterste oosten van Overijssel, bijna tegen de Duitse grens aan. De Bloemenbeek is ook al twaalf jaar in het bezit van een Michelinster. De eer daarvoor komt meesterkok Michel van Riswijk en chef de cuisine Matthijs Mulder toe, zegt Raymond. ‘Michel was op 1 mei 35 jaar in dienst. Hij was de eerste medewerker die ik heb aangenomen toen ik in de zaak kwam. Een heel goede beslissing, al zeg ik het zelf.’
‘Die Michelinster kwam destijds totaal out of the blue voor ons. We waren er echt niet mee bezig. We wisten wel dat er supergoed en lekker gekookt werd, maar dat deden we omdat we wilden dat onze gasten daarvoor terugkwamen.’

Bekendheid

Die ster heeft grote impact gehad. ‘Zoiets geeft een enorme extra bekendheid. Het bijzondere is: de ster wordt gegeven voor het restaurant, maar het zegt uiteraard ook iets over het niveau van je hotel. Je kunt niet een toprestaurant hebben en de rest een beetje laten bungelen. Ik streef met alle Bloemenbeekers altijd naar beter, verder, plannen maken en vernieuwen…’
De reputatie van het restaurant trekt niet alleen gasten uit heel Nederland en het (verre) buitenland, ook ambitieuze en talentvolle koks kiezen bewust voor De Bloemenbeek. ‘Michel en Matthijs hebben al heel wat jonge chefs opgeleid. Dat vinden we belangrijk, we zijn echt een instituut geworden om jonge getalenteerde mensen te scouten en verder te ontwikkelen. Die werken nu als topchefs of als ondernemer in diverse gerenommeerde restaurants in het hele land. Waaronder uiteraard ook andere sterrenzaken.’  

Twentse gastvrijheid

De kern van De Bloemenbeek is een voormalige kleine boerenhoeve van bijna 120 jaar oud. ‘Toen al was er een gelagkamer of schenklokaal. Later zijn daar pensionkamers aan toegevoegd. Mijn ouders hebben het in 1966 gekocht. Ze hebben meteen de boerderijfunctie stilgelegd om in de voormalige hoeve een restaurantje te maken. Ik was net een jaar oud en ben hier dus ook opgegroeid.’ 
‘Mijn ouders hadden één ding heel goed in de gaten: er kwam niemand per ongeluk naar De Lutte en De Bloemenbeek. Dus wat we bieden moet dermate goed zijn dat gasten heel graag terug willen komen en als ambassadeur vertrekken. Dat is onze gouden regel. Nog steeds! De basis hiervan is onze warme, hartelijke, Twentse gastvrijheid.’

Bella

Toen Raymond in 1988, aanvankelijk samen met zijn zus, in De Bloemenbeek kwam, gaf hij de aanzet tot een forse uitbreiding met extra zalen en kamers. Sindsdien is er vrijwel onafgebroken geïnvesteerd in uitbreidingen, hoogwaardige voorzieningen en de onderscheidende kwaliteit en service van de dienstverlening. Er zijn naast het restaurant nu 58 kamers en suites, vijf ruime zalen, sfeervolle private dining rooms, een World of Wellness en Beauty met spa. 
‘We zijn een van de grotere en mooiere boetiekhotels van Nederland. Er heerst een nonchalant-chique sfeer. Met andere woorden: we weten hoe hier het heurt, maar ondertussen is het ook nog Twents gemoedelijk. Mensen komen hier niet zozeer om opgeprikt te verblijven, maar juist om helemaal zichzelf te kunnen zijn.’
Illustratief voor de sfeer is de landhuishotelhond Bella. Ze volgt haar baas vrijwel overal waar hij gaat, maar kan zich ook heel spontaan aan de voeten van een gast neervlijen. 

Het rijke Twentse landleven 

‘Dit was van origine geen landhuishotel. In het begin hadden we nog niet zoveel grond. Dat heb ik er gelukkig bij kunnen verwerven. We hebben inmiddels een landgoed met ruim 
5 hectare eigen grond rondom het hotel. Daarmee kunnen we mensen het rijke Twentse landleven laten ervaren. Op het niveau en met de allure van de fabrikanten uit de textiel en de metaal van weleer in deze regio.’
Op het landgoed bevinden zich een kruidentuin en een greenhouse, voor het kweken en telen van eigen kruiden en groentes. ‘Onze keukenbrigade oogst ontzettend veel van eigen terrein. We gaan steeds meer richting de botanische gastronomie en gebruiken vanzelfsprekend ook veel streekproducten. Tegenwoordig is dat heel hip, maar wij doen dat al meer dan 30 jaar.’
De Bloemenbeek heeft ook zijn eigen wijnen en distillaten. ‘Daarvoor werken we onder meer nauw samen met wijnlandgoed De Hakenberg en Stokerij Twentse Ketels. Fantastische producten die horen bij de top van Nederland.’

Die Michelinster kwam totaal out of the blue voor ons

Klein en te kneuterig

Raymond stond aanvankelijk helemaal niet te springen om in het familiebedrijf te gaan werken, bekent hij. ‘Als kind hielp ik regelmatig mee. “Kom eventjes helpen”, vroeg mijn vader of moeder dan. Van dat woord “eventjes” kreeg ik als jongeling best een beetje allergie, want ik was al snel een paar uur onder de pannen en kon dan niet met vriendjes spelen.’ 
‘Na het vwo ben ik naar de hoge hotelschool in Maastricht gegaan. Ook al zeiden mijn ouders: “Doe het niet, want ons vak is altijd heel hard werken en weinig verdienen.” Maar stiekem vonden ze het volgens mij wel leuk dat mijn zus en ik voor de hotelschool kozen.’
Ook daarna trok De Bloemenbeek nog steeds niet echt. ‘Het leek mij te klein en te kneuterig. Met maar twintig kamers… Ik had van alles geleerd over grote hotels en concepten. Ik wilde naar het buitenland.’

Thuiskomen

‘Maar ik kwam ik in aanraking met een zeer kundige en gedreven hotelier, met meerdere aansprekende hotels en restaurants in Zuid-Limburg. Daar heb ik stage gelopen en ik ben er later ook nog tijdens de studie blijven werken. Ik vond het superinspirerend hoe hij de zaken aanpakte. Ik dacht: wat hij in Limburg doet, kan misschien ook wel in Twente. Toen ben ik met mijn ouders en mijn zus in gesprek gegaan. Aan de keukentafel hebben we een plan gemaakt om uit te breiden. Toen heb ik ook besloten om thuis te komen. Want ik had een ander toekomstbeeld. Het kleine was eraf, het werd echt een serieus hotel en restaurant met perspectief.’ 

Presidenten en koningen

‘We hebben inmiddels meerdere presidenten en koningshuizen te gast gehad. Dit is nu een ontspannen plek geworden met enige grandeur waar regelmatig drukke en prominente gasten vertoeven, in een nuchtere rust.’
De Bloemenbeek is ook bekend in de sportwereld. ‘Er komen hier al meer dan 50 jaar topsporters. Wielrenners, schaatsers, maar vooral voetbalteams uit de gehele wereld.’ Meerdere topclubs uit de gehele wereld zochten al de rust van De Lutte voor een trainingskamp in de voorbereiding op een nieuw seizoen. Achter het hotel liet Raymond speciaal daarvoor een pop-up-voetbalveld aanleggen.
Ajax met destijds Cruijff, Keizer en Neeskens was de eerste. In 1973. Ajax komt nog steeds. Feyenoord streek er vorige zomer voor het eerst neer tijdens de seizoensvoorbereiding. Raymond, lachend en toch ook bescheiden: ‘In dat opzicht hebben we met De Bloemenbeek misschien wel een kleine bijdrage geleverd aan hun succes van dit seizoen…’ 

Op bezoek bij Koeman en Ten Hag

‘Hoe die clubs hier terechtkomen? De voetballerij is een kleine wereld. Het vertelt zich rond. Trainers wisselen en komen dan soms met hun nieuwe club terug. In het verleden Beenhakker, Advocaat, Adriaanse. Tegenwoordig Koeman, Ten Hag, Van Bronckhorst, Van Gaal… Dat zijn in feite allemaal grote ambassadeurs voor ons.’
Raymond is zelf met enige regelmaat te vinden in het stadion van FC Twente. ‘En als liefhebber bezoek ik af en toe wedstrijden over de hele wereld. Ik volg ook graag de trainers die hier ooit geweest zijn. Zeker degenen met wie je een band hebt opgebouwd. Onlangs was ik in Manchester bij Erik ten Hag. Ik ben vorig jaar nog bij Giovanni van Bronckhorst geweest, in Glasgow tijdens de Old Firm tussen Rangers en Celtic. Twee jaar terug mocht ik El Classico, Barcelona tegen Real Madrid, meemaken in een uitverkocht Camp Nou. Ik voel mij vaak bevoorrecht!’
‘Live is the network’, zeg ik altijd. Als ik niemand ken, kent niemand mij. Het zal ongetwijfeld ook hebben bijdragen aan het succes en de bekendheid van De Bloemenbeek.’

Zuid-Afrika

‘Mijn vrouw en ik reizen veel. Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar nieuwe dingen, hoe anderen het doen. Ik kom bijvoorbeeld al twintig jaar in Zuid-Afrika. Ik ben ooit als commissaris gevraagd door een succesvolle Rotterdamse scheepvaartondernemer. Hij heeft daar een prachtig 5-sterren-guesthouse, Wedgeview, en investeert in wijnen. Een voorwaarde voor het commissariaat was wel dat ik als commissaris daar jaarlijks naar toe moest voor de vergadering. Dat is geen straf gebleken!’
Zelf heeft Raymond niet meer de drang om in het buitenland te investeren. ‘Ik heb besloten om mijn leven hier, vooral aan De Bloemenbeek en het unieke Twente te wijden.’ Onlangs was hij samen met zijn broer en uiteindelijk ook zijn zus betrokken bij de aanschaf van een Buitenplaats met Restaurant Florilympha en Landgoedcamping Het Meuleman, gelegen in het natuurgebied Lutterzand. Daarnaast is hij ook nog compagnon en investeerder in een ander horecabedrijf. 
Bestuurlijk zette hij zich jaren in voor onder meer Koninklijke Horeca Nederland, VNO-NCW en de provinciale SER. Momenteel is hij nog steeds lid van de adviesraad voor Ondernemend Twente en Twente Gastvrij en bestuurder bij de stichtingen Hotel Overleg Twente en Twente Culinair.

Dingen groeien hier langzaam, maar wel gedegen

Monument

In de afgelopen jaren is hij meermaals gepolst of hij het bedrijf niet wil verkopen. ‘Daar heb ik geen interesse in. Maar ik zal natuurlijk een keer een keuze moeten maken. Ik ben nu 58. Eén dochter werkt hier al, de andere is ook aangehaakt, maar leeft en werkt in het buitenland. Ze worden geen hotelier als ik, denk ik. Maar ik hoop met hen dat de Bloemenbeek familiebezit kan blijven.’
‘Ik zou trots zijn indien het DNA van De Bloemenbeek, zoals het nu is, door hen voortgezet of bewaakt zou kunnen worden. Misschien klinkt het een beetje hoog gegrepen, maar ik denk dat De Bloemenbeek alles in zich heeft om een soort monumentale status te krijgen. Dingen groeien hier in Twente soms langzaam, maar wel zeer gedegen.’