MOND EN HOUDING ALS ENIGE WAPENS

SERIS Security houdt het Albert Schweitzer ziekenhuis veilig

Beveiliging voor de gezondheidszorg is een van de specialismen van SERIS Security. Het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht is een tevreden klant. ‘Je moet kunnen praten met een chirurg, maar ook met een dakloze bezoeker.’ 

Christiaan is een grote vriendelijke reus. In de centrale hal van het Dordtse Albert Schweitzer ziekenhuis knikt de beveiliger bezoekers glimlachend toe. Hij is dienstbaar en alert. Wanneer hij poseert voor de foto en een dame in rolstoel even verderop een desinfectiezuil omverrijdt, snelt hij toe om te helpen. Tegelijkertijd zie en voel je: als hij steviger moet optreden, dan zal hij geen seconde twijfelen. Zacht als het kan, stevig als het moet. 

Menselijk
‘Precies zoals het hoort’, zegt Aad de Vries, algemeen directeur van SERIS Security. ‘Iemand die beveiliger een stoer beroep vindt, is ongeschikt voor werken in een zorginstelling. Je moet het in je hebben om zorg te kunnen verlenen, iets met mensen hebben, makkelijk met iedereen op dezelfde golflengte kunnen komen. Zaken als omgaan met agressie en het beveiligen van medische apparatuur en gevaarlijke stoffen, leren we aan via onze zelf ontwikkelde trainingen en opleidingen. Maar mis je de goede karaktereigenschappen, dan wordt het niks. Mensen die anders misschien wel verpleegkundige waren geworden, die moeten we hebben.’ 

Vast team
Dat is niet makkelijk in de huidige arbeidsmarkt, waar ook beveiligers schaars zijn. ‘En goede beveiligers al helemaal’, vertelt Annemieke van Wijngaarden. Als afdelingshoofd Receptie, Frontoffice & Veiligheid van het Albert Schweitzer ziekenhuis ging ze begin 2020 op zoek naar een nieuwe beveiligingspartij. SERIS sprong eruit. ‘Zij snapten direct waarom het beveiligen van een ziekenhuis zo’n specifieke tak van sport is. Daarnaast stelden ze al in een vroegtijdig stadium het beoogde team aan ons voor, waaronder teamleider Christiaan. Anderhalf jaar later zit bijna iedereen er nog. Dat is best uitzonderlijk, zeg ik uit ervaring.’

Geluk en verdriet
Wat maakt het beveiligen van een ziekenhuis zo specifiek? Annemieke: ‘Je moet kunnen communiceren en samenwerken met zowel een chirurg als een dakloze, die hier zomaar komt binnenlopen. En met mensen uit allerlei culturen.’

Aad: ‘En die tref je in totaal verschillende omstandigheden. Van grootouders die bij hun nieuwe kleinkind komen kijken tot familieleden die hebben gehoord dat hun dierbare een zwaar ongeluk heeft gehad. Of met mensen die een dierbare hebben verloren en elkaar in al hun emotie omhelzen in de hal. Hoe begrijpelijk ook, vanwege de Covid-maatregelen moet je hen aanspreken.’

Annemieke: ‘Anderzijds kan de dankbaarheid van verdrietige mensen heel mooi zijn. Dat geeft voldoening, een van de belangrijkste redenen om voor dit vak te kiezen.’

Slachtoffers en daders
En dan zijn er nog de incidenten. ‘Op zaterdagnacht is de sfeer anders dan op dinsdagmiddag’, zegt Annemieke. ‘Daarnaast komen hier vrijwel dagelijks gedetineerden, die via een achteringang begeleid moeten worden. Ook komen er regelmatig slachtoffers en verdachten van een misdrijf binnen, die al zijn aangehouden door de politie. Dat zijn heftige dingen. Of iemand met suïcidale neigingen, die keer op keer probeert weg te lopen uit het ziekenhuis, zoals we onlangs hadden.’

Politie inschakelen
Aad: ‘Al die mensen verdienen dezelfde aandacht. Soms moet je daarbij steviger optreden, maar te allen tijde moet je als beveiliger de-escaleren. Dat doe je met je mond en je houding. Dat zijn je enige wapens. Lukt het daar niet mee, wordt de politie ingeschakeld. Die zit hier om de hoek. En dan verander je als beveiliging je houding: eerst de omgeving en jezelf in veiligheid brengen.’

Iemand die beveiliger een stoer beroep vindt, is ongeschikt

Nazorg is nodig
‘Na incidenten volgt nazorg’, vertelt Annemieke. ‘Gebeurtenissen kunnen grote impact hebben. Soms is dat lastig in te schatten, gaat een beveiliger makkelijker om met agressie-incidenten dan met menselijk verdriet. Zeker als het dichtbij komt, bijvoorbeeld wanneer een kind overlijdt terwijl je zelf kinderen hebt, kan het hard aankomen.’

Aad: ‘Je moet er snel bij zijn. Je wilt niet dat iemand een jaar later een burn-out krijgt, waarvan de kiem in zo’n incident blijkt te liggen. We trekken daar samen in op. Dat maakt de fijne samenwerking, naast de complexiteit en het feit dat het mooi is om voor een instituut als het Albert Schweitzer te werken.’

Annemieke: ‘Wij hebben bijna geen omkijken naar de beveiliging. Ik word ontzorgd op het niveau waarop ik dat wil. Dat is niet alleen prettig voor mij, maar ook voor de mensen om wie het écht draait in het ziekenhuis: de patiënten en het personeel.’ 

En vriendelijke reus Christiaan? Die is al lang weer op zijn post in het ziekenhuis. Hij scant de omgeving. Dienstbaar en alert.