Koningspoedel ruikt naar haring
Agin Timmermans - Rotterdam
Column: Nathalie van Huet
Het was 1994. Ik meldde me als stagiaire bij het bedrijf van Jan Smit. Zijn naam vindt u anno 2022 in dit magazine onder het kopje Directie. Ik werd in het diepe gegooid als Content Creator en Sales Representative. Stukkiesschrijver en advertentieverkoper. Voor een toen nog alleen papieren lifestyle maandblad. Weinig traineeship… ‘Gewoon doen’, zei Jan. Als dochter uit een ondernemersgezin kon ik daar wel wat mee. ‘Pinkeltje in Porscheland’, grinnikte mijn vader over mijn enthousiasme.
Ik kreeg inderdaad, net afgestudeerd, een auto van de zaak. De rode Suzuki Alto was recent gelanceerd door de vorige bestuurder en had een meter boven de grond in een Heras hekwerk gehangen, maar was weer als nieuw gerepareerd. Weinig kwetsbare elektronica toen, dus die reed weer als een zonnetje. Ook een heuse pieper hoorde bij de werkuitrusting. Als die afging, kon ik bij een telefooncel of bij een aardige klant naar kantoor bellen. ‘Hoe laat ben je er, we gaan naar de kroeg’, was meestal de vraag. Want we vierden de successen volop met elkaar en met klanten.
In de kroeg bouwde je aan relaties en werden teams nog hechter. ‘Veeg hier je vette nieuwe-haringhanden maar aan af’, riep Jan, wijzend op de koningspoedel van de café-eigenaresse. En dat deden we met de hele club, met haar toestemming en zonder een ontstemde Partij voor de Dieren. De poedel stonk een uur in de wind, maar keek reuzeblij. Geen grotere hondenliefhebber trouwens dan Jan.
Achter de (zaken)man Jan stond echtgenote Antoinette. Ze was heel mooi, ook stapelgek op honden, en ik was zwaar onder de indruk van haar. Ze keek dwars door je heen en ze zei alles wat ze dacht. Politiek correct? Mwah… Maar meestal wel retescherp analyserend en daarmee een onovertroffen raadgever. Heerlijk verfrissend.
Antoinette is niet meer. Veel te jong weggenomen uit het leven. Door dit trieste bericht kwam ik weer in contact met Jan. Onze wegen gingen uit elkaar na vijftien jaar voor zijn bedrijf werkzaam geweest te zijn als hoofd- en eindredacteur voor diverse magazines. Het was een toptijd. We zijn elkaar altijd blijven volgen en de cirkel is rond. Ik heb zijn uitnodiging om columnist van dit fraaie magazine te worden van harte aangenomen. Om de herinneringen aan vroeger te koesteren, maar vooral om samen met het FIB-team en alle Friends in Business, in het hier en nu en mét elkaar, te bouwen aan de toekomst.