Het verdriet van Eric Bakker

De uitspraak een grote mond, maar een klein hartje, zou voor Eric Bakker gemaakt kunnen zijn. De mede-eigenaar van 3B Exclusief handelt in het dagelijks leven in bijzondere en vaak dure auto’s. Een snelle wereld met veel hectiek. Desondanks loopt hij naar eigen zeggen ‘elke dag met zijn oudste dochter in zijn hoofd’. Een emotionele monoloog over zijn pijn, een in zijn ogen falend ziekenhuis en een al twaalf jaar durende strijd.

Een kind

‘Ik was eigenlijk van plan in dit verhaal met zakelijk nieuws te komen. Over de elektrische scooters die we sinds de zomer verhuren en de nautische tak die we gaan opzetten. Maar het verhaal van fiscalist Maurice Kruidenier (partner bij Borrie, red.) in het vorige nummer zette me aan het denken. Zo persoonlijk en zo open. Dat maakte iets in me los. Ik ben ook maar een poppetje van vlees en bloed en heb iets achter de rug. In 2009 is onze oudste dochter geboren. Mijn vrouw zegt altijd: ‘’Ik bracht een heel kind naar binnen in het ziekenhuis en heb een beschadigd kind teruggekregen.’’’

Franciscus Gasthuis

‘Het was voor Daniëlle en mij ons eerste kind. Dus waren we best onzeker en vonden we het spannend. Maar de zwangerschap was goed en normaal verlopen. Voor de bevalling gingen we naar het Franciscus Gasthuis en niets wees er op voorhand op dat het mis zou gaan. Ik zal proberen het zo simpel mogelijk uit te leggen, maar het komt erop neer dat mijn vrouw medicatie kreeg om persweeën op te wekken, want die waren gestopt. Tijdens de bevalling bleek dat het niet goed ging met de baby en daardoor is in een laat stadium gekozen voor een spoedsectio. Dat betekent dat ze snel een keizersnede moesten uitvoeren. En vanaf dat moment ging alles mis, te beginnen bij het opnieuw toedienen van wee-opwekkende medicatie, terwijl ze juist medicatie hadden moeten geven om de weeën te remmen.’

Geen zuurstof

‘Mijn dochter is daardoor in de verdrukking gekomen en klem komen te zitten. Ik leg het zo simpel mogelijk uit, maar zo is het gegaan. Er is zo veel druk op haar lichaam gekomen dat ze eigenlijk aan het stikken was. Ze kreeg geen lucht, geen zuurstof. Haar hart is er toen mee gestopt… We weten niet precies hoe lang dat is geweest.’

Paniek!

Of we direct door hadden dat er iets mis was? Het was ons eerste kind… We hadden niet eerder een bevalling meegemaakt. Emily was stil en paarsblauw toen ze werd geboren. Nú weet ik dat dat geen gezonde kleur is, maar er was zoveel paniek om ons heen… 

De kinderarts had bij de bevalling moeten zijn, maar kwam daarna pas. Ook was er die nacht maar één operatiekamer beschikbaar en daar moest eerst een andere operatie worden afgemaakt. De gynaecoloog was nog thuis en moest worden wakker gebeld om de operatie te komen doen…’

Niet goed

‘Mijn vrouw was nauwelijks aanspreekbaar, maar ik zag al die rennende artsen om me heen waardoor ik me realiseerde dat het niet goed was. Toen ik een zuster hoorde roepen: “Fuck, wat is hier gebeurd?”, wist ik zeker dat er iets verkeerd was gegaan. We zijn snel daarna naar de afdeling Neonatologie van het Sophia/ErasmusMC gebracht, omdat ze daar een koeltherapie hebben die hopelijk verdere schade zou kunnen beperken.’

Wij hebben niets van ze gehoord…

‘Als je zuurstoftekort hebt, blijven je hersenen wel functioneren, maar worden er schadelijke stoffen aangemaakt. Dat heeft negatieve gevolgen voor je organen. Koelte zet dat proces stop en kan verdere schade voorkomen. De zorg bij Neonatologie was echt goed. Het Franciscus heeft in die periode twee keer met het ErasmusMC gebeld om te vragen hoe het met Emily ging. Wij hebben niets van ze gehoord.’ Daarna heeft Emily nog een aantal weken in het Franciscus gelegen.

Lichamelijk beperkt

‘De eerste scenario’s waren inktzwart. Cerebrale parese. Ik had er nog nooit van gehoord. We moesten ons op het ergste voorbereiden. Ik had zelf een kasplantje voor ogen. Dat is uiteindelijk helemaal niet zo, maar er werd wel tegen ons gezegd: “Ze heeft een hersenbeschadiging, haar thalamus is beschadigd.” Dat is het middelste gedeelte van je hersenstam. De schade zit op de plek waar de motoriek wordt geregeld. Emily heeft daardoor geen balans in haar armen en benen, vooral rechts, waardoor ze ongecontroleerde bewegingen maakt.’

‘Dat is blijvend… Ik zeg dat ze lichamelijk beperkt is. 

Dan maak ik het misschien iets te rooskleurig, maar gehandicapt klinkt zo zwaar. We weten dat ze in haar leven heel veel dingen niet zal kunnen. Verstandelijk scoort ze gelukkig goed, bovengemiddeld zelfs. Ze is in augustus begonnen met een vwo-opleiding.’

Veel vragen

‘Emily is een gelukkig meisje, ze straalt, is heel sociaal en geïnteresseerd. Ze stelt veel vragen en weet zelf heel goed dat ze anders beweegt dan anderen. Ze wil weten hoe dat komt. Ik vind dat lastig, maar mijn vrouw gaat daar veel beter mee om. Die zegt gewoon dat ze pech heeft gehad met een stomme arts. Ze draait er niet omheen en zegt gewoon hoe het is. Ik vind het moeilijk om het te bespreken… Ik praat er sowieso nooit over en ben meer van de praktische dingen. 

Ik schiet in de regelmodus en organiseer dat ze zo normaal mogelijk kan leven. Mijn vrouw is gewoon heel sterk. Ik dacht dat ik dat ook was, maar ik loop best vaak tegen dingen aan.’

Laks 

‘Uiteindelijk willen we genoegdoening en een duidelijk antwoord op de vraag wat er nou precies is gebeurd. We hebben zwart-op-wit dat er verkeerde medicatie is toegediend, maar op onze vragen hoe dat komt, welke andere fouten er zijn gemaakt en waarom, is nooit een antwoord gekomen. Bovendien maken wij veel extra kosten. Ze kan later niet op een gewone studentenkamer gaan wonen, die moet worden aangepast. Het vervoer moet worden geregeld. We moeten zoveel voorzieningen treffen.’

‘We hebben destijds wel een gesprek gevoerd, maar de artsen spraken toen met meel in hun mond en wilden hun werkgever niet afvallen. Wij moeten telkens om informatie vragen in plaats dat zij met dingen komen. Dat gesprek kwam er trouwens pas nadat wij ze aansprakelijk hadden gesteld. Ze rekken dit al twaalf jaar en dat frustreert ons enorm. Ze communiceren alleen per brief nota bene. Er moet daar toch iemand zijn die deze zaak voor eens en altijd wil afhandelen? Iemand die het op z’n Rotterdams gewoon regelt.’ 

WEDERHOOR:

Het Franciscus Gasthuis & Vlietland reageerde desgevraagd: ‘Wij betreuren hetgeen is gebeurd ten zeerste en realiseren ons dat dit grote impact heeft gehad en nog steeds heeft op Emily, haar ouders en het gezin dat zij vormen. Helaas kunnen wij omwille van de privacy van Emily en haar ouders niet inhoudelijk ingaan op het artikel. Een medisch inhoudelijk gesprek verloopt altijd tussen de patiënt en zorgverlener. Ook voor de afhandeling van de aansprakelijkstelling zijn wij net als onze verzekeraars gebonden aan de regels rondom de privacy.’ Tegelijkertijd heeft de juridische afdeling van het ziekenhuis contact gezocht met de ouders van Emily. Over het verdere verloop van deze kwestie berichten wij op friendsinbusiness.nl.