Dit werk vergt enorm veel energie

Je kwam als broekie al in de uitvaartbranche terecht…

‘Ik was een recalcitrante puber. Ging van de ene naar de andere school en heb met pijn en moeite een mavodiploma gehaald. Mijn vader vond dat ik nu de kost maar eens moest gaan verdienen. Bij een uitvaartonderneming zochten ze een chauffeur annex overledenenverzorger. Zo kwam ik op m’n twintigste in die wereld. Heb een paar jaar meegelopen op de werkvloer, alle opleidingen gedaan en ben op m’n vijfentwintigste voor mezelf begonnen. Vanuit mijn woning.’

Wat vond je zo mooi aan dat vak?

‘Vooral de dankbaarheid van het werk. Je kan echt iets betekenen voor mensen in een moeilijke tijd. Maar ook de vergoeding die ik als jonge jongen in loondienst kreeg voor onregelmatige werktijden. Het verdiende gewoon goed, daar ben ik heel eerlijk in. Ik ben graag mijn eigen baas en wilde mijn eigen uitvaartonderneming. Toen ik een paar jaar vanuit huis had gewerkt, kon ik er één met bijbehorend rouwcentrum overnemen in de Botlek. Dag en nacht gewerkt om iets op te bouwen én m’n schuld af te lossen.’

Liep het een beetje?

‘Dacht het wel! De uitvaarten bleven maar binnenkomen. Ik onderneem zoals ik ook als persoon in het leven sta: ik ben altijd mezelf, doe normaal en zorg dat ik goed ben in mijn werk. We woonden vroeger in de Vierhavensstraat, dichtbij de havens waar mijn vader in de expeditie werkte. Inmiddels ben ik financieel en geestelijk onafhankelijk en heeft mijn bedrijf drie vestigingen. Maar ik ben nog steeds die eenvoudige jongen uit Rotterdam West die zich niks verbeeldt. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.’

Welke uitvaart zal je nooit vergeten?

‘Ik zit op mijn 55^e ruim 30 jaar in het vak en heb zo’n 5.000 uitvaarten verzorgd. Er staan er meerdere op mijn netvlies gegrift, maar één zal me altijd bijblijven. In 2010 stortte Afriqiyah Airways-vlucht 771 neer, bij Tripoli. Onder de slachtoffers bevonden zich twee Nederlandse zusjes. Ik kende de familie en mocht de uitvaart van hun dochters verzorgen. Dat zal ik nooit vergeten. De verslagenheid van de familie, het onpeilbare verdriet waar je je geen voorstelling van kunt maken. Het enige dat je dan kunt doen, is je uiterste best om er een waardig afscheid van te maken. Tot op de dag van vandaag denk ik daar regelmatig aan.’

Kan je dan je gevoel uitschakelen?

‘Van buiten wel, je zal wel moeten. Maar van binnen huil je net zo hard mee. Ik ben geen robot, geen toneelspeler. Ik ben wie ik ben. En zien mensen wat emotie bij mij, dan is dat maar zo. Als de uitvaart maar perfect geregeld is. Dat geef ik mijn uitvaartleiders ook altijd mee: je moet zijn wie je bent. Als je een rol gaat spelen, heb je een probleem. Mensen prikken daar zo doorheen. Maar zo’n uitvaart, dat raakt je vol. Naarmate ik ouder word, kan ik me daar steeds minder goed voor afsluiten.’

Het gaat je niet in de kouwe kleren zitten …

‘Het werk vergt mentaal enorm van je. Ik kán nu gewoon niet meer dag in dag uit uitvaarten regelen en uitvoeren. Er zit een houdbaarheidsdatum op. Als mensen mij persoonlijk vragen een uitvaart voor ze te verzorgen, doe ik dat met liefde en kan ik me 150 procent geven. Als het maar niet te vaak gebeurt. Ik richt me daarom nu meer op de commerciële kant van het bedrijf. Wij worden groter en groter en met de huidige concurrentie moet je een eigen richting kiezen. En daar ook vol voor gaan.’

Welke richting wil je op?

‘Een heel goede uitvaartonderneming zo breed mogelijk neerzetten in de regio en inspelen op de veranderende samenleving. De diversiteit in Nederland neemt toe en dat merken we ook in onze klantenkring. We doen ook veel uitvaarten in de Afrikaanse en Surinaamse gemeenschap. Dan heb je te maken met repatriëring naar het land van herkomst. We hebben daar een scherp tarief voor gemaakt waarvoor we het netjes kunnen verzorgen. Dat loopt goed. We krijgen veel aanvragen, ook uit steden ver buiten de regio Rijnmond. Die groei kunnen wij aan.’

Je draai gevonden?

‘Helemaal! De organisatie is goed en het team, waar ik heel trots op ben, is geweldig. We draaien goed en zien volop nieuwe kansen in de markt. Als je in je leven zakelijk geen gekke sprongen maakt en gewoon normaal doet en jezelf blijft, dan kom je een heel eind. Ja toch?’