IK HEB GODVERGETEN VEEL GELUK GEHAD

Mooi hè?!
‘Ja, natuurlijk is dat mooi. Dat meen ik echt. Ik ga niet zeggen dat ik er volledig aan verslaafd ben, maar het is wel prettig. En het geeft je wel vertrouwen, zeg maar. Dat zou met Jörgensen ook kunnen. Misschien moeten we daar ook wat vaker tegen zeggen dat we het leuk vinden wat hij doet.’

Pas nou op…
‘Ik ben wel voorzichtiger geworden met wat ik op tv zeg. Nou ja, voorzichtiger… Kijk, in de eerste twee wedstrijden van het seizoen maakte die nieuwe keeper van PSV die twee blunders en daar had ik echt wel een goede grap over. Maar ja joh, daar heb ik dan toch even geen zin meer in. Dan stapelt het zich wel heel erg op…
Wat ik me ook meer ben gaan realiseren: die mensen bij Talpa hebben er wel veel last van gehad. De mensen die de contacten met de sponsors doen, de directie. Dat voelt wel vervelend, dat jij daar dan voor zorgt.’

Dus toch met de handrem erop?
‘Kijk, ik heb wel het idee dat je pas echt ongeremd kan zijn als je dat programma helemaal zelf zou maken en het dan aan een partij geeft die het mag uitzenden. Wat Top Gear doet bijvoorbeeld. Ja, dat is zeker concreet aan de orde geweest. Meerdere malen zelfs. Wilfred had dat het liefste gedaan. Maar er komt zoveel bij kijken: cameramensen geluidsmensen, visagie, redactie, studiohuur. Dat leek Johan en mij wel heel veel gedoe. 
Er werken bijna 50 mensen aan ons programma, hè…’

Stond die hele ruzie nog op zich of was er meer?
‘Een week voordat die pleuris uitbrak, werden we met z’n drieën gevraagd om een dagelijkse show te maken. Vijf avonden per week, van half tien tot half elf. Nee, niks bijzonders, eigenlijk gewoon hetzelfde wat we al deden in die periode zonder voetbal. Niet alleen over voetbal dus, met een groepje sidekicks dat ook graag over andere zaken praat. Marcel van Roosmalen, Michel van Egmond, dat soort gasten. 
Johan wilde dat heel graag. Maar Wilfred twijfelde, die maakt al elke dag radio, wat hij heel  leuk vindt. En ik twijfelde omdat ik dacht: nooit meer een dag vrij, nooit meer even hier op dat terras zitten. Dus dat was onderling best wel vervelend. Johan ging ook roepen: “Ik heb helemaal geen zin meer in die maandag en die vrijdag, dat doe ik allemaal op de automatische piloot.” Maar dat is helemaal niet zo, joh…’

Waar zit je nu opeens aan te denken?
‘Weet je wat ik hoorde van Johan Derksen? Hij had met een arts gesproken van een academisch ziekenhuis. Dat er niet of nauwelijks coronapatiënten zijn die roken, dat het virus niet tegen teer of nicotine kan. Alleen is het natuurlijk niet zo handig om dat naar buiten te brengen natuurlijk. Straks zit iedereen te roken. Dus ja, er zijn wel meer mensen die niet alles meer zeggen, hoor.’

Waar hadden we het ook alweer over?
‘Wilfred zit er nog wel mee, met dat hele gedoe, denk ik… Hij zat er vanaf het begin natuurlijk al anders in dan Johan en ik. Wilfred zag de ophef die ontstond heel groot, maar Johan vond dat we daar gewoon onze schouders over moesten ophalen. Ja, het was groot bij een paar groeperinkjes die heel actief zijn op social media. Maar niet bij de groenteboer in Kerkrade, joh. Die zal het verder ook een rotzorg zijn, zo’n grap over Akwasi.’

Wat is er nou eigenlijk zo bijzonder aan dat programma?
‘Tsja… Alles rondom dat programma is succesvol geworden. Nog los van ons drieën, hè. Danny Vera, Michel van Egmond, boekjes, badjassen, onderbroeken. Marco, de directeur van RTL7. Die is nu de grote man van Talpa. Overkoepelend directeur van alle zenders. Het enige dat hij had bij RTL7, waren wij. En Rocky 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7. Oja, de James Bond-week, die had hij verzonnen. Gingen ze al die kutfilms afdraaien.’

Danny Vera, dat is ook een verhaal…
‘Als hij echt wil, kan hij nu vier keer de Ziggo Dome uitverkopen. Die jongen zat gewoon thuis op z’n gitaar te spelen. Johan kende de ouders van Danny’s vrouw Escha en heeft hem erbij gehaald op maandag en vrijdag. Na vier jaar werd hij ook gevraagd bij Pauw en bij Jinek. En opeens word je serieus genomen. Hahaha, dat is toch geweldig.’

En die boeken, dat was ook nooit vertoond…
‘Michel van Egmond heeft rondom ons programma 1,2 miljoen exemplaren van zes boekjes verkocht. Dat is meer dan Adriaan van Dis in zijn hele carrière. 
Die gozer van die onderbroeken had er 50.000 besteld. Dus wij laten ze op een avond in de uitzending zien, net na half negen. Belt hij nog vóór tien uur op dat ze allemaal weg waren.’

Kan je dat succes verklaren?
‘Nee. Totaal niet. Geen idee. Vergelijk het maar met Jiskefet of zo. Dat was ook opeens een hype. Maar ja, die hype van ons duurt wel lang. Wat ik wel zie, ook als ik naar programma’s in andere landen kijk: wij maken wel iets anders dan alle anderen.’ 

Met drie heel aparte karakters…
‘Maar ook wel karaktertjes die door het succes meer vertrouwen hebben gekregen. Ik ook. In het begin denk je toch: ja joh, wat moet ik die mensen nou vertellen. Maar ja, dan win je een prijs, en nog een prijs en nog een prijs. En je ziet die kijkcijfers. Dan krijg je toch iets van een idee dat het best wel iets moet hebben.
Als je er maar niet in doorslaat. Dat heb ik altijd gezegd. Daar zie ik ook het enige positieve in van die hele ruzie, dat je weer even weet waar je staat. Zeker nu, nadat we bijna op het punt stonden om te stoppen, is het wel weer fijn om te weten wat je had gemist als het wel fout was gegaan.’

Trots?
‘Ik heb vooral godvergeten veel geluk gehad. Echt zó veel geluk dat je af en toe denkt: waar heb ik het aan verdiend? Zakelijk gezien dan hè, privé heb ik mijn portie wel gehad….
Toen ik lezingen ging geven, klotste het geld tegen de plinten op. Bij die grote banken en verzekeraars helemaal. Die hadden budgetten die ze elk jaar móésten opmaken. Dus dan dachten ze in november: laten we Van der Gijp dan nog maar drie keer uitnodigen, kan ons het schelen, Dan kon ik drie keer een lezing geven van 5.000 euro per keer. En tijdens de kredietcrisis, toen die lezingen opeens ophielden, kreeg ik dat vaste contract bij RTL…’

Ben je al helemaal binnen?
‘Bij het eerste contract kreeg ik 500 euro per uitzending. Twee jaar gedaan, maar toen moesten we verlengen. Ik weet nog dat Marco, de directeur van de zender, bij mij in de tuin zat. Ik wilde best voor vier jaar bijtekenen, maar alleen voor een bepaald bedrag. Toen zei hij: “Dat bedrag is echt bezopen, en nergens op gebaseerd.” Toen zei ik: “Maar ik wil het echt hebben, anders doe ik niet meer mee.”
Ik vond dat ik een bepaalde waarde vertegenwoordigde, ook voor RTL. Net als Wendy van Dijk bijvoorbeeld. Maar hij vond dat ik het anders moest zien: “Ik moet het terug kunnen rekenen naar een redelijk bedrag per uitzending.” Dat vond ik ook goed, als het eindbedrag maar hetzelfde bleef, hahaha.
Rob Jansen vroeg toen aan me of ik eigenlijk wel een idee had wat ik zou gaan doen als ze voet bij stuk zouden houden. Geen enkel idee! “Dan kan je het misschien beter even anders aanpakken”, zei hij. Maar ik heb het toch maar volgehouden. Ja, natuurlijk, ik heb dat bedrag uiteindelijk gewoon gekregen!’

Liet RTL jullie destijds eigenlijk zo maar gaan?
‘Kijk, het is zo makkelijk om neerbuigend over zo’n programma als dat van ons te praten. Bij RTL deden ze dat ook. “Veel oude kijkers, moeizaam sponsoring te vinden”, dat soort dingen zeiden ze dan steeds. Maar op de avond van de laatste uitzending kwam de baas van RTL Europa naar de studio met een soort blanco cheque. We konden het zelf bepalen, want we hielden de hele zender op de been, zei hij. Terwijl hij wist dat we al hadden getekend bij Talpa.’

Raar wereldje?
‘En oneerlijk! Kijk naar Helène Hendriks. Talpa heeft er álles aan gedaan om haar binnen te halen. Maar dan maakt ze een paar uitglijdertjes in dat kutprogramma met Genee en dan slaan de meningen toch een beetje om. Ik heb nog uitgelegd dat er een groot verschil is tussen aan Arnold Bruggink vragen of het buitenspel was, en een gesprek met Klaas Dijkhof over de toekomst van de VVD.
En die harlekijn, die advocaat, die in die beruchte uitzending over racisme bij ons aan tafel zat… Dan zit er gewoon eentje te kijken die denkt: die geven we gewoon een eigen talkshow joh. Dat je dan helemaal niet weet dat dat een vak is…’

Is je leven tegenwoordig meer op orde dan ooit?
‘Op mijn manier heb ik m’n leventje altijd wel aardig op orde gehad. Maar toen m’n zoon bij me kwam wonen, werd het wel wat overzichtelijker. Toen wist ik natuurlijk wel dat het niet meer zo alleen om mij draaide, als toen ik daar alleen met m’n hond zat.’

De verantwoordelijkheid voor een kind hè…
‘Ja, want je hebt toch… Kijk, normaal zou je zeggen… Als een normale ouder heb je sowieso wat te zeggen over de opvoeding. Maar ja, hij woonde bij z’n moeder, daar ging ik één of twee keer in de week eten. Dan vond ik het wel een beetje makkelijk om, als ik er was, opeens wat te zeggen over de opvoeding of school. Ik bemoeide me er niet zoveel mee. Dat liet ik aan Daan en die vond dat ook prettig…’