Wiegman beter dan Kuyt
17-10-22
Gelijke kansen voor mannen en vrouwen is een groot goed. Inclusiviteit helemaal. Daar sta ik m’n hele leven al 100 procent voor. Tegelijkertijd blijf ik als topsportcoach zeggen: kwaliteit moet altijd doorslaggevend zijn!
In de vijver van de vaak conservatieve sportwereld heeft de steen van de gelijkheid inmiddels grote kringen gemaakt. Steeds meer vrouwen als coach, in de arbitrage en op bestuurlijke posities is een goede zaak. Maar het is nog wel zo dat vrouwen meestal vrouwen coachen, arbitreren en besturen.
Wat dat betreft wordt het tijd voor een volgende stap. Bij een van mijn eigen favoriete clubs, Excelsior, is inventiviteit een van de kernwaarden. Dus Sarina Wiegman ooit als opvolger van de succesvolle hoofdtrainer Marinus Dijkhuizen is een logische gedachte, ook al zie ik haar ook in staat om een top 3-club in Nederland te coachen. Waarom niet?
Ook hier gaat het om kwaliteit. Mijn inschatting is dat Wiegman meer kennis van zaken heeft dan pakweg Dirk Kuyt, Ruud van Nistelrooy of Mark van Bommel. Met alle respect voor hun geweldige carrières als spelers. Zelf spelen of training geven en coachen zijn echt heel verschillende vakken.
Wereldwijd zijn er in elk geval voorbeelden dat het kán. Zo zat Becky Hammon in 2020 al als eindbaas op de bank bij een NBA-wedstrijd toen ze als assistent-coach haar weggestuurde hoofdcoach Greg Popovic van de San Antonio Spurs moest vervangen.
En ook in het Nederlandse mannenhockey werken (heel) soms vrouwen als hoofdcoach.
Ik moet er, uit ervaring, wel bij zeggen dat het coachen van mannen anders is dan het coachen van vrouwen. Techniek, tactiek en oefenstof zijn min of meer hetzelfde, maar de dynamiek in een groep is totaal anders.
Mannen denken en doen meestal rationeler. Zoiets van: hij is de coach, hij zal het wel weten. Vrouwen willen veel meer weten ‘waarom?’. Waarom deze oefening, waarom drie weken naar het buitenland, waarom twee keer extra trainen?
De andere kant van die medaille is dat áls je vrouwen kunt overtuigen, ze ook volledig voor je door het vuur gaan. Voor mijn gevoel houden mannen daarin makkelijker iets meer afstand.
Het proces om als coach een vrouwenteam te overtuigen van jouw visie is best moeilijk. In elk geval heb ik het er zelf moeilijk mee gehad. Ook met het team waarmee we uiteindelijk goud wonnen op de Olympische Spelen van 2008.
In het begin bleven de resultaten uit en plaatsen de speelsters steeds nadrukkelijker vraagtekens achter de overtuiging die ík wel had, maar zij nog niet. Zeker het eerste jaar was wisselvallig qua sfeer en resultaten. Dat had toen ook m’n kop kunnen kosten…
Overigens vind ik het prachtig om te zien hoe nieuwe generaties sporters ons anders laten kijken naar eerdere topprestaties. In mijn eigen sport zie ik dat de huidige nationale damesploeg, inmiddels derde van de wereld, écht verder is dan wij destijds waren.
Maar ja, wij zijn al Olympisch kampioen. Zij nog niet…