Samen oplossen
22-05-22
Column Peter Goedvolk
Toen ik in 2018 werd gevraagd voor een column in Friends in Business, werd erbij verteld dat er geen voorwaarden aan verbonden zouden zijn: ‘Schrijf wat jíj wilt, over wat jóu bezighoudt.’
De kop boven het artikel waarmee deze reeks columns werd geïntroduceerd, luidde: Ik had mezelf wel iets scherper willen zien! De hoofdredacteuren Frank Vijg en Jan Dirk Stouten constateerden niet voor niets dat mijn meningen vaak direct worden gevolgd door een komma, met daarachter een nuance of een relativering. Nou hoeft het voor mij niet gelijk zoals Louis van Gaal, maar als ik heel eerlijk ben, kijk ik weleens met een béétje jaloezie naar hem.
Inmiddels zijn we vier jaar en heel wat stukjes verder. Daarin begint een traditie te groeien dat ik ook reflecteer op de coverstory in dit mooie magazine. De coverstory in deze editie van Friends in Business is mij om meerdere redenen uit het hart gegrepen.
Primair omdat een vooraanstaande CEO van een multinational er doodnormaal voor uitkomt dat zij de wijsheid niet in pacht heeft, maar heel serieus bezig is met miljardeninvesteringen in de energietransitie, waarbij er ook plaats moet blijven voor een gezond rendement. En hoewel ze blijk geeft van grote liefde voor ons landje, heeft ze af en toe blijkbaar ook problemen met ons wijzende vingertje.
Een voorbeeld over het vingertje zag ik recent in een, op korte termijn, veel dramatischer situatie, hier zo dichtbij. Toen president Zelenski van Oekraïne een hart onder de riem gestoken kreeg van Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, door een mogelijk versnelde toetreding tot de Europese Unie in het vooruitzicht te stellen, vielen hier de politici, analisten en verslaggevers over elkaar heen om, zonder enige empathie, duidelijk te maken dat Von der Leyen daar niet over gaat en dat het sowieso niet gaat lukken. Daar kon de Oekraïense president het in zijn schuilkelder voorlopig mee doen…
Secundair geeft de coverstory met Marjan van Loon van Shell Nederland veel herkenning uit mijn alweer lange loopbaan als ondernemer en investeerder. Daarin speelden en spelen fossiele brandstoffen, duurzaamheid en energietransitie altijd een belangrijke rol. Op een veel kleinere schaal loop ik al lange tijd aan tegen vooroordelen, regelgeving en zogenaamde onmogelijkheden, ongeacht hoe goed of goedbedoeld de initiatieven ook zijn…
Het is altijd wel ergens mee in strijd. Food for fuel, stikstof (in België binnen zes maanden opgelost), de afvalstoffenwet… Het werkt in elk geval vertragend en doet je de moed weleens in de schoenen zakken.
Moraal van mijn verhaal is een oproep om, in gezamenlijkheid, de problemen daadwerkelijk op te lossen. Dat werkt sneller en beter dan oeverloze discussies, nóg meer regelgeving en het beargumenteren waarom zaken níet kunnen.
Uiteindelijk is de wereld veel beter af met het stimuleren van bedrijven en initiatieven die helpen in de transitie naar de nieuwe economie dan met alleen maar afgeven op de economie vanuit het verleden, waar wij een groot deel van onze welvaart aan hebben te danken.