Première Friends in Business tv op RUR.nl

16:23 uur (nog 97 minuten)
Onderweg naar restaurant Old Dutch raadpleeg ik in de metro nog één keer de reacties op Facebook die Frank en Jan Dirk de afgelopen dagen te beurt vielen. De woorden ‘succes’ en ‘spannend’ vielen veelvuldig en er werd ook een publiekelijk vraagteken geplaatst bij de haardracht van Jan Dirk, vooral ten aanzien van de lengte. Met een glimlach maak ik aantekeningen, in de volle overtuiging om Jan Dirk hier straks naar te vragen.

16:41 uur (nog 79 minuten)
Ik stap uit bij Station Eendrachtsplein. Uit de open ramen van de tientallen auto’s bij het stoplicht klinkt beukende rapmuziek waar ik een grondige hekel aan heb, maar die, ik geef toe, perfect aansluit bij deze zomerdag. De lucht boven het opgewarmde wegdek van de Westblaak trilt.
Vorige week sprak ik Frank en Jan Dirk nog uitvoerig tijdens een ontbijt­afspraak in Grand Café Dudok. Jan Dirk had yoghurt met granola besteld die er nogal gezond uitzag. Met lede ogen moest hij aanzien hoe Frank en ik een royale omelet verorberden. ‘We doen het gewoon’, zeiden ze, beiden ondeugend lachend, Ze doen me denken aan Sjors en Sjimmie.
En ik? Ik ben vandaag de razende reporter van hun Rebellenclub. Behoort trots tot de zeven hoofdzonden uit de Bijbel?

16:44 uur (nog 76 minuten)
Tegelijk met commercieel directeur Frank Onderdelinden betreed ik
Old Dutch. Ik ben koud binnen of Jan Smit, de grote man achter de schermen van deze crossmediale revolutie, drukt mij vriendelijk de hand.
‘Waar zit Frank straks?’, vraagt Jan Dirk die mij met een zijwaartse hand gedag zegt terwijl hij samen met regisseur Erik Holzhauer aandachtig kijkt naar het hoofdscherm dat is onderverdeeld in tien deelschermen. In de vier hoeken prijkt het logo van Friends in Business.

16:48 uur (nog 72 minuten)
‘Jongens, hoe deel ik deze foto via mijn privé-account?’, vraagt Jan Dirk in het luchtledige. Aangezien hij de vraag aan niemand specifiek stelt, reageert niemand. Hij staart naar het beeldscherm van zijn mobiele telefoon die zijn gezicht een blauwgrijze kleur heeft gegeven.
‘Waar waren we gebleven?’, vraagt Jan Smit.
‘Of je nerveus bent.’
‘Nee. Daarvoor heb ik te veel meegemaakt de afgelopen 30, 40 jaar hahaha…’
Hij lacht als Mart Smeets, maar mijn zoektocht naar diens hooghartigheid sterft in schoonheid. Bovendien heeft Jan een onversneden Rotterdams accent dat Hilversumse ijdeltuiterij uitsluit.
‘Natuurlijk is dit een bijzonder moment. Dit is hét definitieve startsein. Pas nu kunnen we ons platform daadwerkelijk crossmediaal noemen. Pas nu komen ons magazine, social media, events en internet-TV écht bijeen, onder één duidelijk herkenbare paraplu.’

‘Jan Dirk noemt u een communicatie-visionair.’
‘Te veel eer hoor, maar ik begrijp wel wat hij bedoelt. Ik heb de ontwikkelingen in de communicatie altijd nauwgezet gevolgd. Je móet alert blijven om in de markt te blijven. Alle stand-alones moeten zich gaan verrijken met andere media. Wist je dat 80 procent van de verkochte televisietoestellen tegenwoordig zogenaamde smart-TV’s zijn, die dus internet-televisie ondersteunen? Dáár ligt de toekomst. Mensen willen kijken wanneer het hén uitkomt via verschillende devices als smart-TV’s, smartphones, laptops, tablets of gewone computers. En pas op, wij krijgen geen subsidies hè! Wij moeten onze eigen broek ophouden.’

16:52 uur (nog 68 minuten)
‘Bang voor het Swiebertje-effect?’, vraag ik Jan Dirk die is aangeschoven. Ik schrik van de directheid van mijn vraag.
‘Hahaha, ik begrijp wat je bedoelt…’ Op zijn gezicht vechten trots en spanning om voorrang. ‘Ik was inderdaad jarenlang een gezicht van RTV Rijnmond. Maar weet je, door goed en gericht gebruik te maken van de social media-kanalen, word ik de laatste tijd steeds meer gekoppeld aan RUR en aan Friends in Business. Dit geeft zó veel energie….echt ik ben er klaar voor!’
‘Nerveus, Jan Dirk?’
‘Zeker, maar een goede gezonde spanning. Onzekerheid is een godsgeschenk voor creatieve mensen, las ik onlangs in een interview met Joop van den Ende.’
Hij verontschuldigt zich en voegt zich bij enkele gasten die net zijn gearriveerd. Joop van den Ende noemt onzekerheid een godsgeschenk. Ik noem het een steen in mijn pens.

17:06 uur (nog 54 minuten)
Frank Vijg komt met een brede glimlach binnen. Hij oogt ontspannen. Hij kijkt me altijd aan alsof hij ieder moment een ondeugende anekdote kan gaan vertellen die hij bij nader inzien liever uitstelt tot een rijper moment.

17:08 uur (nog 52 minuten)
Wim Jansen schudt me hartelijk (‘Hey Marco…jij hier?’) de hand. In 1996 bezocht ik als gast van zijn evenementenbureau het EK Voetbal in Birmingham. Nederland werkte een bloedeloze 0-0 af tegen Schotland. Ik liet me verbaal gaan over doelman Edwin van der “Zar” en werd, zeer terecht, aangesproken op mijn onwelvoeglijk taalgebruik.
‘…dus het gaat lekker!’, sluit Wim Jansen zijn verhaal af. Hij lacht precies als zijn vader.

17:16 uur (nog 44 minuten)
We begeven ons naar de bovenruimte van Old Dutch. Ik luister naar de klinkende glazen van de gasten beneden waar handen worden geschud, plannen worden gesmeed en op schouders wordt geslagen. Frank Sinatra klinkt door de speakers.
Zelf voel ik de spanning met de minuut stijgen. Ik roep het over mezelf af door de vragen die ik stel waarin ik regelmatig hamer op de betekenis van dit moment.
De invloed van communicatie en media wordt met de dag groter. Het multimediale landschap van de regio Groot-Rotterdam verandert. En de première van Friends in Business TV op de commerciële internetzender RUR markeert een moment. De portee daarvan ontroert me. Ontkennen heeft geen zin.
Fotograaf Vincent van Dordrecht is intussen onhoorbaar aan het werk gegaan. Hij gunt me een knipoog als onze blikken elkaar kruisen. Ook een lid van onze Rebellenclub blijkbaar.
‘Heb jij eigenlijk de volgorde van de gasten, JD?’, vraagt Frank kalm. Weer valt zijn lichte ironische oogopslag mij op. Ik kan me zomaar voorstellen dat vrouwen in bosjes voor hem vallen.
‘Nee ik ben niet gespannen. Echt niet. Old Dutch is voor mij een oase van rust in onze kolkende stad. Ik zit wel eens te denken….voor hoeveel miljoenen zouden híer in de loop der jaren aan zakelijke transacties zijn beklonken? Wat heeft die Aad van der Stel, de eigenaar van dit prachtige etablissement, hier allemaal voorbij zien komen?’
Sinatra zingt over vreemden in de nacht.
‘Bovendien vind ik het mooi om dit met Jan Dirk te doen. En ik heb óók oprecht iets met de vier gasten die vanavond aanschuiven. Wilco Boere die ik nog maar heel kort ken,  Wim Jansen, Leon Aergeerts, Michel van Leeuwen en sidekick Casper van Eijck.’

17:24 uur (nog 36 minuten)
De leader wordt nog maar eens herhaald op diverse schermen. Flauwe beelden van een zomertuin. In mijn fantasie zie ik snelle beelden voorbij schieten van Rotterdams stadverkeer, flitsend gemonteerd. Vage en haarscherpe film noir beelden die in lijn liggen met de dynamiek van de stad. Ik vind deze leader te soft. Scherper – directer – Rotterdamser! schrijf ik op.
Frank en Jan Dirk kennen elkaar al een krappe dertig jaar. Van collega’s werden zij vrienden. Hun gezichten werden in de meest letterlijke zin gezichtsbepalend in het Rotterdamse. Zijn ze zich daarvan bewust?
‘Iedere minuut die je daaraan spendeert, is verloren tijd’, aldus Frank die een slok water neemt.
‘Rotterdammers herkennen echtheid. Daar gaat het mij om. In mijn zijn, doen en denken. Daarom zijn Willem van Hanegem en mijn schoonvader Frans van der Heide mijn inspiratiebronnen. Ik ben nu 55 jaar en heb het gevoel dat ik nu eindelijk een beetje opschiet…’

Franks karakteristieke stem harmonieert met zijn jeugdige ogen die constant uit lijken te zijn op kattenkwaad. De stem van Jan Dirk is directer.

17:44 uur (nog 16 minuten)
‘Dames en heren…mag ik eventjes…’
Jan Dirk vraagt beneden het woord.
‘Over een dik kwartier is het zover. Dan gaan we voor het eerst live. We gaan het op zijn Rotterdams doen…dus niet lullen, maar poetsen!’ Er klinkt gelach… Want er moet natuurlijk wél geluld worden. Een praatprogramma zonder gelul is een kutprogramma.

17:46 uur (nog 14 minuten)
De gasten worden boven welkom geheten met een drankje. Fotograaf Vincent beweegt zich nog altijd geruisloos en behoedzaam door het gezelschap heen.
Jan Dirk wordt maar weer eens door de regie weggeroepen. Onderweg kijkt hij voor de zoveelste keer op zijn mobiele telefoon.
Had ik Jan Dirk al naar de naam van zijn kapper gevraagd?

17:54 uur (nog 6 minuten)
‘Hoe voelt het voor jou, Wim?’, vraag ik de man die je, qua postuur en maatschappelijke carrière, tekort doet om hem nog altijd Wim Jansen Junior te noemen. Nochtans zijn wij zijn vader eeuwig schatplichtig voor zijn verdiensten voor Feyenoord. Het gen der bescheidenheid heeft Senior op Junior overgebracht: ‘Prachtig om onderdeel te zijn van dit moment. Dit multimediale platform is voor mijn bedrijf uiteraard een mooie gelegenheid voor meer exposure, maar ik heb persoonlijk ook veel respect voor deze mensen die dit gewoon gaan neerzetten in onze stad. Weet je, ik gun het ze zo!’
Dean Martin zingt een lied. Over dat iedereen wel ooit van iemand moet houden.

17:55 uur (nog 5 minuten)
‘Mensen, mag ik u vragen jullie gesprekken te staken? We gaan bijna in de lucht.’
De stem van Jan Dirk is dragend genoeg om alle aanwezigen te doen gehoorzamen. Ik betwijfel of mijn aderen het tempo van mijn hartslag aan kunnen. Ik ben een geoefend wielrenner, maar dit is nieuw voor me. Ik ben plaatsvervangend nerveus. Het zijn dezelfde emoties die me bekruipen als Feyenoord 1 speelt, als dezelfde soort ongrijpbaarheid me naar de keel grijpt.
De leader wordt nog eens getest. Als de gasten nú nog niet weten wanneer er geklapt moet worden…

17:56 uur (nog 4 minuten)
Eerste gast Wilco Boere heeft in alle rust plaats genomen. Hij keuvelt wat met sidekick Casper van Eijck, de wereldberoemde chirurg die zich zo enorm inspant om alvleesklierkanker de wereld uit te krijgen. Als hartstochtelijk Alpe d’huZesser móet ik met hem op de foto vandaag. Casper wordt gewoon Casper genoemd, valt mij op.
Mijn hemel, wat hou ik intens veel van onze stad en haar eigenzinnige bewoners.

17:57 uur (nog 3 minuten)
‘Kan de muziek beneden uit?’, vraagt Jan Dirk extra luid door zijn microfoon. Zijn verzoek wordt meteen opgevolgd. De stem van een crooner die ik niet 1-2-3 kan thuisbrengen stopt abrupt. Het is stil. Muisstil.

17:58 uur (nog 2 minuten)
Alsof er geen cross-mediale revolutie aanstaande is, laat een sjiek geklede ober van middelbare leeftijd nog maar eens een schaal met hapjes rondgaan. De brildragende jongeman achter de knoppen is nog te jeugdig om de ober hierop aan te spreken. Er wordt gegrinnikt als de ober onverstoorbaar door de cameralijnen wandelt.
Een jonge vrouw neemt iets van de schaal. Frank verzet zijn stoel een millimeter. Wat gaat er in zijn hoofd om? Waarom maakt hij zich niet druk zoals ik me hier druk zit te maken?’
‘Kijk eens niet zo serieus…’, hoor ik Jan Dirk zeggen. Ik weet niet tegen wie, maar ik voel me wel aangesproken. Frank schraapt zijn keel.

17:59:01 uur (nog 59 seconden)
De gesprekken verstommen. Dean Martin, weer hij, zingt nu alleen nog beneden. Hij wordt ondersteund door Frank Sinatra en Sammy Davis Junior…De Rat Pack. Waarom wordt Lee Towers hier niet gedraaid?
De breeduit grijnzende Jan Smit gunt me een knipoog. Zijn lach strekt zich breed uit. Als een gewichtsheffer. Zo eentje die het belachelijke gewicht vergeet zodra hij de halter eindelijk boven zijn hoofd weet te houden.

17:59:16 uur (nog 44 seconden)
Ik lag in een hotelkamer in Pakistan. Ik had de hele dag zaken gedaan en mijn agenda voor die avond vrijgehouden. Feyenoord speelde tegen Heracles. Precies op het moment dat Elvis Manu voor de 2-0 tekende, werd Jan Dirk gek en ging er buiten een bom af. In een split second deed ik alle lichten uit. Ik stootte ergens mijn knie. Door de blinde paniek en door de plotselinge duisternis kon ik het commentaar van Jan Dirk niet meer uitzetten. De euforie in zijn stem stond haaks op mijn doodsangst. Op mijn knieën sloop ik naar de gordijnen. Door een spleetje van nog geen halve millimeter kon ik nog nét enkele feestvierders zien op het parkeerterrein. De door mij veronderstelde bom bleek niets anders geweest dan vuurwerk; familieleden van het bruidspaar schoten met mitrailleurs in de lucht om het feest luister bij te zetten.
Feyenoord won uiteindelijk met 2-1. Sinds die zaterdagavond 18 oktober 2014 associeer ik Jan Dirk met feestvierende Pakistani.

17:59:49 uur (nog 11 seconden)
Ik moet pissen.

17:59:50 uur (nog 10 seconden)
Doodstil.

18:00:00 uur
De leader is begonnen….applaus…..en…..ACTION!
‘Hartelijk welkom in Old Dutch, hartelijk welkom bij Friends in Business TV…’
Friends in Business TV is een feit. Recht uit Rotterdam, de stad waar alles gebeurt zoals het moet.