Hij zat ooit, lang geleden, op de Horecavakschool. Maar van zijn droom, iets in de horeca, kwam niets terecht. Net als zijn vader en zijn broers kwam hij, achttien jaar oud pas, meteen terecht in de bloemen. ‘Ik kwam van school af en begon direct bij een oudere broer in zijn bloemenwinkel te werken’, zegt Bas Lodder (1960), die getrouwd is en een zoon van twintig heeft.

‘Ik was als jochie niet vies van werken, dat had ik thuis wel geleerd. Al op mijn veertiende moest ik mijn vader helpen. Maar bij mijn broer in de zaak bleef het niet bij werken alleen. Hij vroeg me al snel of ik de zaak wilde overnemen. “Als je dat niet doet, heb je geen werk meer, want dan stop ik”, zei hij er ook nog bij.’

Pittige vraag zeg, voor een achttienjarige.

‘Zeker. Ik was jong, naïef. Ik deed het en nam opeens zomaar een mannetje of vijf aan personeel over. Mensen die wél iedere maand hun centjes moesten krijgen. Mensen die thuis een gezinnetje hadden om voor te zorgen. Die verantwoordelijkheden voelde ik direct. En keihard ook. Ik besloot: eerst die mensen, dan ikzelf. Dus cijferde ik mezelf weg. Het eerste jaar was dramatisch moeilijk. Ik had opeens een pand en een bedrijf dat ik helemaal niet zomaar kon betalen. Ik zag dan ook al snel de afgrond. Mijn broer hielp me wel, maar of de verkoop van de zaak nu broederliefde of goed zaken doen was, dat weet ik nog altijd niet. Of hij me destijds had moeten waarschuwen of niet, dat laat ik maar in het midden. We zijn ook niet gebrouilleerd geraakt hoor. Zeker niet. Het is ook te makkelijk om te wijzen naar anderen. Je bent altijd verantwoordelijk voor wat je zelf onderneemt. Door keihard te knokken, overleefde ik die heftige fase en vervolgens ging het snel. Ik kreeg er bloemenwinkels bij in Barendrecht, Spijkenisse, Capelle. Het begon te lopen.’

Je kunt om minder wakker liggen……

‘Ik lag in die tijd niet zo snel wakker. Dat was gelukkig een eigenschap van me. Soms lag ik wel eens te piekeren, maar na drie minuten vergat ik de zorgen weer en een dag later ging ik er gewoon weer als een speer tegenaan. Ik keek alleen naar de toekomst. Wat achter je lag, was geweest. Zo denk ik er nog altijd over.’

Maar dat is toch wijsheid die met de jaren komt?

‘Kijk, ik ben een realist, maar ik sta wél positief in het leven. Heel positief zelfs. De moeilijkheden, zoals ieder mens die met zich meedraagt, kan ik redelijk de baas. Ook daar haal ik de positieve punten uit, omdat ik zelf altijd iets van de situatie wil maken. Zowel in mijn privéleven als op het zakelijke vlak.’

Na die heftige start ben je altijd ondernemer gebleven. Je bent nooit voor een baas gaan werken. Waarom niet?

‘Omdat ik dat niet wil. Never nooit! Ook al kan ik bij een baas tien keer zoveel verdienen, ik blijf ondernemer. Wat de magie daarvan is? Nou, de vrijheid vooral. Het streven naar het maximale, het verleggen van grenzen. Dat kan in de bloemen of evenementen, waarin ik later belandde, maar eigenlijk kan het in alle branches. Ik durf te zeggen, in alle bescheidenheid hoor, dat ik álles kan verkopen. Dat is gewoon mijn sterke punt, net zoals ik mindere kwaliteiten heb.

Zo ben ik meer een verbinder dan een uitvoerder. Als ik in de bloemen en planten een klus binnenhaal, zet ik liever gelijk arrangeurs en decorateurs aan het werk. Echte vakmensen. En natuurlijk, soms blijken dingen niet haalbaar, maar ik probeer het wel. Dat is voor mij waar ondernemen om draait.’

Betekent dat ook dat je vindt dat een ondernemer risico’s moet nemen?

‘Niet te veel risico in elk geval. Ik wil er zelf juist strategisch voor zorgen dat het nú goed is en volgend jaar ook. Niet dat ik nu een impuls heb, iets onderneem en dan volgend jaar alles kwijt ben. Daarom is mijn houding ook redelijk defensief. Want ik vind: jongens, niet eerst geld uitgeven als je dat niet hebt!’

Van de bloemenzaken belandde je in de groenvoorziening en daarna ook in de evenementen. Waarom?

‘Dat gebeurde min of meer toevallig. In de tachtiger jaren zag ik dat je met bloemenwinkels weliswaar goed je brood kon verdienen, maar ook dat dat snel zou veranderen. Bloemen werden opeens ook bij supermarkten en benzinestations verkocht. Daarom ging ik de groenvoorziening voor kantoren, restaurants, hotels, winkels en expositieruimtes er bij doen.'

'Op één van die plekken leverden we eens een bloemstuk af, waar vervolgens een sokkeltje onder moest worden gezet. Toen dacht ik: laten we er zelf eens een sta-tafeltje bij maken. Daarna volgden bars, hele buffetten. We gingen al snel allerlei meubels bij onze bloemen leveren. Zo kleedden we evenementen aan.

'Ik bedacht me: zo’n evenement waar we dat nu allemaal aan leveren, kunnen we dat eigenlijk niet zelf organiseren? Dat proces duurde natuurlijk een paar jaar, maar het ging eigenlijk ook allemaal heel snel. Nu denk ik: dit had ik natuurlijk véél eerder moeten doen.’

Van de bloemenzaken die je had, is er nog maar één over.

‘Uiteindelijk ben ik de bloemenwinkels net op tijd gaan verkopen. Die hebben tegenwoordig natuurlijk bijna geen bestaansrecht meer. Bij die supermarkten en benzinepompen haal je net zulke goede bloemen. Sinds ze daar zijn gestopt met rommel verkopen, is de concurrentie gewoon te groot. Ik heb nu nog maar één zaakje, in het WTC in Rotterdam. We verkopen nog steeds bloemen aan bedrijven, maar we doen vooral decoratiewerk. We leveren aan Ahoy, De Kuip, woningstichtingen, noem maar op.’

Is het moeilijk om afscheid te nemen van iets dat je met eigen handen hebt opgebouwd?

‘Ik heb daar niet veel emoties bij. Ik ben veel meer een strateeg, een realist. Als ik zie dat iets niet gaat zoals het moet gaan, dat je er je boterham niet meer uit haalt, dan houdt het gewoon op. Ik vind echt: een ondernemer moet visie hebben. Niet voor vandaag of morgen, nee, een visie voor veel verder. Je moet ver van tevoren weten: wat staat er te gebeuren en hoe kunnen we daar in mee?’

Ondanks die visie deed de crisis ook jouw bedrijf pijn.

‘Ieder mens beleeft ups en downs in zijn leven. Die downs heb ik ook gekend, zeker in het zakenleven. Natuurlijk! Ik werkte in de groenvoorziening veel met gemeentes. Die moesten bezuinigen. Grote klanten en grote omzet, die ik zomaar kwijtraakte. Dat deed zeer. Ik ben een gevoelsmens. Als je mijn zaak raakt, raak je mij. Maar ik kan ook realistisch zijn. Die teleurstellingen hoorden er gewoon bij, dat begrijp ik heel goed.’

Met je ambitie als ondernemer hebben die magere jaren weinig gedaan. Je doet nu meer evenementen dan ooit.

‘Ik heb nog steeds dezelfde ambitie als toen ik dertig jaar geleden begon. Ik wil niet stil zitten, dat beschouw ik als achteruit lopen. Moet je nooit doen! Die drive zit gewoon in me. Er zijn wel wat punten die ik anders gedaan zou hebben, denk ik tegenwoordig. Ik zou misschien iets meer rust ingebouwd hebben, want ik ben in mijn leven altijd maar aan het werk geweest. Misschien had ik soms ook iets meer overwogen beslissingen moeten nemen en soms nét wat meer moeten nadenken. Ergens een nachtje over slapen alvorens de beslissing te nemen. Dat heb ik niet altijd gedaan.’

Over het idee om een autobeurs in Ahoy te organiseren, zouden veel mensen ook nog een nachtje slapen, maar die beurs trekt nu vijenveertigduizend bezoekers.  Dat is toch wel hét bewijs dat lef hebben loont.

‘Het was aanvankelijk ook gekkenwerk! De autobeurs die we bedachten, moest een tegenhanger worden van de beurs in de RAI. Maar de importeurs dachten: wie ben jij en waar ga je aan beginnen? Het werd echt spannend, maar al die tijd ben ik blijven zeggen dat het er van zou komen. Als het niet linksom was, dan maar rechtsom. Ik geloofde er gewoon in. Dát loonde. De eerste beurs, vier jaar geleden, trok drieëndertigduizend bezoekers. Nu gaan we inderdaad al naar de vijfenveertigduizend! Op dertigduizend vierkante meter autobeurs, drie keer zoveel als toen. Iedereen is blij en we worden nu serieus genomen.’

Wat jou typeert als ondernemer: je mailt niet, maar je belt. Heel ouderwets eigenlijk.

‘Maar ik zie dat juist als mijn geluk. Tegenwoordig gaat alles via mail, maar mail is ook keihard. Ik kruip veel liever zelf  in de telefoon om ergens eens over te praten. Probeer echt contact met onze klanten te houden. Als je bedrijf wat groter wordt, blijkt dat opeens wat moeilijker. Soms zeggen grote klanten dat ze me weinig zien. Dat raakt me. Maar ik heb ook een periode gehad waarin ik honderden telefoontjes per dag kreeg. We werkten toen al met grote accounts, maar nog steeds werd ik continu gebeld door klanten die ook even een bloemetje van vijfentwintig euro bij me wilden bestellen. Mensen mogen me altijd bellen, ik wil niemand wegduwen, maar dat was niet meer te doen.’

Je hebt een florerend bedrijf opgebouwd.

‘Over omzetten praat ik liever niet. Maar we werken nu natuurlijk niet voor niets met vijfentwintig mensen, plus nog eens veel mensen die voor zichzelf werken. Op de beurzen die we organiseren bijvoorbeeld werken we veel met ZZP’ers.’

Eigenlijk zeg je: voor een ondernemer is elkaar in de ogen kijken het belangrijkst, hoe groot je bedrijf ook is.

‘Ik doe mijn zaken vooral op gevoel, op intuïtie. Ik werk op basis van vertrouwen en dat kun je het beste kweken door echt tegenover mensen te gaan zitten. Ik vind dat je elkaar altijd moet kunnen aankijken en op basis van gevoel moet kunnen handelen. Gelukkig heeft mijn intuïtie me zelden op het verkeerde been gezet. Ik ben weinig teleurgesteld in mijn leven.’’

Bas Lodder organiseert met zijn bedrijf Lodder Events & Producties sinds vier jaar, samen met Kone Advies, de Winter Fair en de AutoSalon in Ahoy Rotterdam. In april volgt op diezelfde plek ook de Tuin & Lifestyle-beurs en de vakbeurs SportXpo & Dier & Lifestyle. Samen met Jan Dirk Stouten, Feyenoord en Kees van 't Zelfde initieert hij op 16 juni aanstaande de tweede editie van het netwerkevenement Business Challenge in De Kuip. Daar presenteert hij even later ook het volgende initiatief: de eerste editie van de Zomer Fair en Deja Vu XXL. Vorig jaar haalde Lodder de landelijke pers toen hij het met stoppen bedreigde Jeugdvakantieland in Ahoy overnam en van een nieuwe toekomst voorzag.

Business Challenge 2016

Het netwerkevenement Business Challenge beleeft op 16 juni 2016 zijn tweede editie. Mede door het aansluiten van Feyenoord als partner, wordt op een fikse groei gerekend. Organisatoren Jan Dirk Stouten, Bas Lodder en commercieel directeur Mark Koevermans van Feyenoord vertellen over het evenement dat bedrijven, ondernemers en netwerkclubs de kans geeft om elkaar te ontmoeten. Op een wel héél bijzondere plek: het heilige gras van De Kuip.

Tweehonderd pagodetenten verrijzen deze zomer op dat heilige gras. In die tenten: ondernemers die elkaar laten zien wat ze te bieden hebben, bedrijven die zich presenteren en de Feyenoord Business Club. Voor één keer verzamelen al deze gasten op het veld van het mooiste voetbalstadion van Nederland. ‘Hier komen alle netwerken samen’, verwoordt Jan Dirk Stouten de slogan van het evenement. ‘Iedereen ontmoet elkaar hier.’

Bas Lodder en Mark Koevermans in De Kuip.

Vorig jaar vond de Business Challenge voor het eerst plaats in De Kuip. Destijds maakte Feyenoord nog geen officieel deel uit van het evenement. Nu is dat wel zo. ‘De Feyenoord Business Club telt achthonderd leden en is daarmee de grootste van de regio Rijnmond’, vertelt commercieel directeur Mark Koevermans. Als er een zakelijk evenement is op het veld van De Kuip, waar tachtig procent van de gasten iets met Feyenoord heeft, dan horen we daar met onze Feyenoord Business Club bij te zijn. Vorig jaar bleek het voor ons te kort dag om de Business Challenge goed te kunnen omarmen. Maar we zeiden bij Feyenoord direct: als dit volgend jaar weer gebeurt, haken we graag in.’

Feyenoord doet mee

Feyenoord zal ook een deel van het programma verzorgen. Er wordt een Inspiratie Award uitgereikt, er treden gasten op als oud-minister Ivo Opstelten, voormalig Havenbedrijf-baas Hans Smits en internet-entrepreneur Jolique Möller. En er is goede muziek.

‘Er is niets mooier dan een dergelijk gigantisch groot netwerkevenement op zo’n plek’, zegt ondernemer Bas Lodder uit Numansdorp, die samen met Jan Dirk Stouten het evenement bedacht. ‘Iedereen heeft wel iets met Feyenoord, in Rotterdam zeker. Of je supporter bent of niet. Vanuit dat perspectief zijn we vorig jaar begonnen. In zes weken tijd hebben we de boel toen in elkaar gezet. Zo snel kan het eigenlijk niet, maar het lukte wel.’

Ten opzichte van die eerste keer zal veel anders zijn. De Business Challenge beslaat nu geen half maar een heel veld, bijvoorbeeld. En het aantal exposanten groeit van negentig naar tweehonderd.

Energie

 ‘Maar de insteek blijft draaien om drie dingen’, vertelt Jan Dirk Stouten, hoofdredacteur van Friends in Business, mediapartner van de beurs. ‘Het gaat om nieuwe en bestaande relaties ontmoeten, om netwerken dus. Verder bieden we in het kader van relatiemarketing de mogelijkheid om op een unieke plek een wijntje te kunnen drinken met relaties. En tenslotte gaat de beurs ook om inspiratie, om verse energie. We zetten daarom bijzondere gasten op bijzondere plekken neer. Een opening op het oude Ereterras, een sessie in de kleedkamer van Feyenoord, een workshop in het Perscentrum.'

Rondom dit alles kunnen alle gasten van de Business Challenge ook de magie van De Kuip beleven. Iedereen komt door de spelerstunnel het veld op en ervaart zo wat de spelers óók ervaren. ‘Ik heb tijdens de editie van vorig jaar de meest succesvolle zakenmensen even kind zien worden’, zegt Stouten. ‘Mensen vinden dat zó prachtig.’

Meer informatie: businesschallenge-rotterdam.nl en/of
www.feyenoord.nl/business voor de verdere zakelijke mogelijkheden bij Feyenoord.

TEKST: ANTON SLOTBOOM
FOTOGRAFIE: FERDY COLLEWIJN