Muzikale schilder

Hidde van Schie is schilder, een echte schilder die zich niet van de wijs laat brengen door de dominantie van de fotografie in het creatieve circuit. Hij timmert aan de weg. Dit voorjaar had hij een grote tentoonstelling – New romantic spirit – in Tent aan de Witte de Withstraat met de oude meester Woody van Amen (1936, Rotterdam), een celebrity in de Rotterdamse kunstwereld die de laatste jaren vaker in China  dan in Nederland exposeert. ‘Het was een uitdagend avontuur. Twee oeuvres op een heel intuïtieve manier naast elkaar gezet. Woody en ik vonden het beiden fantastisch. Het was ook als publiekstrekker een geweldig evenement.’

Hidde van Schie: serie van zes gitaarsculpturen, 2015. Dit werk werd gemaakt voor de grote tentoonstelling dit voorjaar in Tent aan de Witte de Withstraat in Rotterdam (New romantic spirit, met Woody van Amen) De schilderijen en de sculptuur op de achtergrond zijn van Woody van Amen

Op de opening waren bijna duizend mensen aanwezig. Die werden overspoeld door een muzikale explosie. Want Hidde is niet alleen schilder, maar ook muzikant. Speciaal voor het gebeuren in Tent heeft hij een gitaarserie ontworpen, waarin zijn twee passies elkaar ontmoeten. Zijn experimentele rockband Friday Wilkinson houdt zich niet bezig met halve maatregelen. Power in het kwadraat. In ieder geval een ander volume dan bij het Rotterdams Jongenskoor, waarin hij als jongetje meezong. ‘Mijn eerste solo-cd – The mirror and the razor blade/dusty diamond eyes – werd in 2013 heel positief ontvangen door de critici in de media’, vertelt hij, en daarna grijnzend: ‘Geen reet van verkocht.’ Hij werkt nu aan de cd Offshore met tien nieuwe nummers. ‘Gaat helemaal over de crisis, de verhouding tot geld of het niet hebben van geld.’ 

Dat gegeven is in de beeldende kunst niet zo zuinig aan de orde. De economie mag dan aantrekken, de kunstmarkt is nog steeds down. De flitsende resultaten van Christie’s  en Sotheby’s leggen voor de buitenwereld een rookgordijn over de werkelijke situatie waarin autonome kunstenaars verkeren. Die is soms schrijnend.

Hidde van Schie: Holy hawk, 2015, 250 x 200 cm, olieverf en acryl

Kleurenpalet

Hidde van Schie groeide op in de buurt van de Middellandstraat. ‘Mijn kleurenpalet is sterk beïnvloed  door de ervaringen uit mijn jeugd. Al die winkeltjes, al die impulsen. Ik probeer altijd heel eenvoudig te beginnen met twee kleuren. Gaandeweg ontspoort dat dan, net als destijds in die buurt.’ Van jongs af aan is hij opgevoed in een culturele sfeer. Zijn moeder Margo van Schie is een beroemde poppenkastspeler. Haar Sprookjestheater, dat onder andere regelmatig optreedt in Hotel New York, heeft duizenden Rotterdamse kinderen onvergetelijke uren bezorgd. Daar was, in mijn herinnering, het hele gezin Van Schie bij betrokken. Onder leiding van vader Joop werkte iedereen mee om de performances van Margo tot een succes te maken. Een bijzondere vrouw, die op dit moment nauw betrokken is bij de oprichting van een Vrije School in Rotterdam-West.

Hidde: 'Toen ik zestien was, speelde ik in een band, schilderde en speelde toneel. Mijn eerste succes boekte ik niet als schilder, maar in 1997 als acteur bij de Trust in de voorstelling Shopping and Fucking, onder regie van Theu Boermans.’ In 2001 studeerde hij af aan de Willem de Kooning Academie, waar hij een paar jaar later – van 2005 tot 2008 – docent schilderen was. ‘Daar ben ik mee gestopt, omdat ik het gevoel kreeg mensen op te leiden voor een carrière die ik zelf nog niet had. Ik heb altijd een sterke betrokkenheid gehad bij schilderkunst en schilders. Vanaf het begin zocht ik schilders op. Harold Linker, Henk van Vessem. Met Harold en Olphaert den Otter had ik een mooie tentoonstelling bij galerie Van Kranendonk in Den Haag. Dat ging echt over schilderkunst. Het is best wel ongrijpbaar dat schilderen de mogelijkheid biedt tot ontdekking. Dat ik als schilder uit eigen urgentie tot ideeën kom, uit eigen innerlijke motivatie tot de totstandkoming van het beeld.'

België

Op zijn laptop onderbouwt hij zijn uitspraken met die beelden. Wij hebben afgesproken in restaurant De Gouden Snor, want Rotterdam is deze zomer een tussenstop. Hij is onderweg naar Gent, waar hij in het gezaghebbende museum SMAK meewerkt in de organisatie van twee educatieve projecten. ‘Het brengt geld op’, legt hij uit, ‘en het is interessant. Wij werken aan een tekeningententoonstelling van vijftig internationale kunstenaars en aan een correspondentieproject voor leerlingen van middelbare scholen.’ 

De laatste jaren woont, werkt en reist hij heen en weer tussen Rotterdam en Brussel. Daar ontmoette hij drie jaar geleden zijn vriendin, de architecte Nathanaëlle Baës Cantillon. Hun zoon Elias werd in 2014 geboren. België staat hem aan. Hij heeft het idee dat het land hem en zijn werk mogelijkheden biedt. Dit voorjaar had hij een expositie van schilderijen en sculpturen bij galerie Stephane Simoens in Knokke.  

Als wij afscheid nemen, zegt hij peinzend: ‘Kunst is de bekentenis van de ene mens aan de andere.’ Zijn bekentenis, met die adelaars, haviken en andere verdrietige vogels, is intrigerend.

Tekst: Jan Donia
Fotografie: Hidde van Schie