Frank Brouwer (The Flexitank Company): ‘In Libanon werd ik snel volwassen’

Frank Brouwer over koken, containers, kameraadschap en kalm blijven in de logistieke hectiek bij The Flexitank Company. 

‘Elke dag is anders. De ene dag zit je op kantoor achter je scherm en aan de telefoon, en de volgende dag sta je in België een lading over te pompen. Heerlijk toch?’ Dat is Frank Brouwer in een notendop: planner bij The Flexitank Company, een no nonsense club met ballen, opgericht door Ad van Hoff, en gespecialiseerd in flexitanks, linerbags en cross pumping. Frank is 62, maar met pensioen gaan? ‘Nee joh, nu nog niet, dat komt wel. Ik blijf nog even lekker bezig. We groeien lekker door met The Flexitank Company. Ad denkt al na over 2029, zo is hij. En zolang ik nog wat kan betekenen, doe ik mee.’ 

Van sous-chef naar containerspecialist 

Frank begon zijn werkzame leven in de keuken, als sous-chef bij een grote cateraar. ‘Na 18 jaar wist ik: dit is het niet meer. Tijd voor wat anders.’ Op een feestje hoorde een oom van zijn vrouw – toevallig directeur van een containerbedrijf – dat Frank wat nieuws zocht. ‘Twee weken later stond ik daar met een bezem in m’n hand.’ Van de vloer werkte hij zich op naar de planning. 

Inmiddels draait hij al jaren mee in de container- en flexitankwereld. ‘En geloof me, het lijkt in niks op elkaar, maar er is wel één grote overeenkomst met het keukenvak: flexibiliteit. Acht uur werken? Vergeet het maar. Je moet er staan als het nodig is. Voor de klant, voor het team.’ 

Rauwe randjes 

Wat Frank het mooiste vindt aan zijn werk? ‘De chemie binnen het hele team. Je weet wat je aan elkaar hebt. Je zegt het recht voor z’n raap, het mag schuren, maar het wordt uitgepraat. Vertrouwen, dat is de basis.’ En ja, sinds kort is Puck er ook bij. ‘Eerste vrouw in de mannenclub. Doet het top. Vrolijk, vasthoudend, slimme meid. Maar een echte Tante Sidonia — praat overal doorheen, maar komt er wel. Aanstormend talent, absoluut.’ 

Hoe typeert hij zijn andere collega’s? Frank lacht: ‘Ad is de kapitein, een echte visionair, denkt altijd vijf jaar vooruit. Nick is de klopgeest: ongrijpbaar, maar altijd aanwezig. Ed is de regelaar, altijd in actie, en met zijn telefoon in de hand.’ En Frank zelf? Hij denkt even na. ‘De observator? Ik weet wanneer ik moet praten. En ook wanneer ik m’n mond moet houden.’ 

Koken in Libanon 

Weet je wat zijn collega’s misschien níet weten? Dat Frank als jonge gast kok was in Libanon tijdens de oorlog. ‘Unifil-dienst. Ik wilde niet op de hei staan koken. Een paar maanden later zat ik in een conflictgebied. Daar word je volwassen van. Snel. Ik heb daar dingen gezien die je niet vergeet. Het leven is niet alleen lol. Maar ook geleerd dat je voor jezelf moet opkomen. Je valt wel eens op je bek, maar dan sta je weer op. Dat is het leven.’   

Frank zat op een hoofdpost met een Rode Kruispost. ‘Als er mensen gewond raakten, werden ze daar binnengebracht. Ik heb mensen gezien… met wonden die je niemand toewenst. Je staat erbij, je kijkt ernaar, en je kunt niets doen behalve toekijken en blijven functioneren. En als twintigjarige jongen… ja, dan voel je ineens hoe kwetsbaar het leven is.’ Achteraf een goede tijd gehad daar. 

Wat hij in Libanon meemaakte, laat hem soms nog niet helemaal los. ‘Je maten zijn als familie. We hadden daar ook twee hondjes, huisdieren weet je. Kleine beestjes, hoorde gewoon bij ons team. En toen kwam er hondsdolheid in de regio. Toen moesten ze afgemaakt worden. Dat komt binnen. En ja, ik heb het lang weggestopt. Gewoon doorgaan, niet zeuren. Maar dat soort dingen… die draag je met je mee. Ook al zie je het niet altijd van buiten.’  

Voor het eerst in al die jaren gaat Frank binnenkort naar de Veteranendag en misschien ziet hij daar de kameraden van zijn oude Unifil-post 7.8. ‘Nooit eerder gedaan. Altijd gedacht: laat maar, ik kijk wel vooruit. Maar nu voel ik dat het goed is. Even terug naar die tijd, met mensen die hetzelfde hebben gezien. Misschien een beetje heling. En misschien ook gewoon een biertje drinken met gasten die snappen wat je bedoelt zonder dat je alles hoeft uit te leggen.’